ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συμφωνώ απόλυτα με τα 1 και 2.

Και μια κι είσαι ξύπνια τσούπρα, να θέσω και το φιλοσοφικό ερώτημα-καταπέλτη."δεν θα θέλει να σε μοιράζεται"Μπορεί κανείς να σε μοιράζεται αν δεν του ανήκεις; Η απάντηση (από την/τον εξ.) στο φιλοσοφικό ερώτημα-καταπέλτη θα αναδείξει την αλήθεια του σκεπλους 3 με τρόπο άμεσο.

Δεν μου αρέσουν τα φιλοσοφικά ερωτήματα. Ούτε οι γρίφοι! Καθόλου μα καθόλου όμως!

Κυρίως για το άτομο της εξομολόγησης το έβαλα, αλλά δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς τι δηλώνουν ουσιαστικά οι πιθανές απαντήσεις (είτε έτσι, είτε αλλιώς). Καλά, άντε, μη το σκεφτείς, αφού δεν θες.

Σου έχω εκτίμηση ως σχολιάστρια και θα αφιερώσω λίγο χρόνο να το εξηγήσω αναλυτικά. Ίσως φανεί χρήσιμο και σε κανέναν άλλον που διαβάζει. Δεν πιστεύω ότι το ακροατήριο που με διαβάζει είναι χαζό, δείχνετε όμως να μην πείθεσθε για έναν απλούστατο λόγο, ό,τι κι αν σας πω, ό,τι κι αν σας δείχνει η απτή πραγματικότητα που βιώνετε. Επειδή έχει πολύ μεγάλο πόθο να βρείτε ταίρι και να ταιριάξουν οι επιθυμίες σας. Όμως αυτό εξαρχής είναι επιβαρυμένο με παράγοντες καταστροφικούς. Είναι η συνταγή της αποτυχίας. Η επιθυμία είναι συστατικό καταστροφής από μόνη της. Στο βουδισμό ευτυχής είναι αυτός που έχει κατανικήσει την επιθυμία. Το'πε κι ο Καζαντζάκης (επηρεασμένος από το Νίτσε). Επειδή η επιθυμία σε εκθέτει, σε κάνει αδύναμο. Και στη ζωή, αλλά και στις σχέσεις των ανθρώπων, αλί στον αδύναμο...Σαν σκουλήκι θα τον πατήσουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, επειδή η ζωή προκρίνει την δύναμη. Η αδυναμία αυτή δεν είναι αδυναμία συναισθήματος κι ευαισθησία, όπως λανθασμένα χρησιμοποιείται ως επιχείρημα. Δεν είναι ο "καημενούλης που τα έδωσε όλα και πήρε τα τρία του" όπως τόσο συχνά με συχνότητα ελληνικής ηλιοφάνειας διαβάζουμε εδώ μέσα. Δεν είναι πιο ευαισθητούλης ο αδύναμος, συχνότατα είναι ένα χειριστικό καθίκι! Η αδυναμία αυτή είναι αδυναμία κακομαθημένων παιδιών που έχουν μάθει ότι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην ευτυχία. Από πού κι ως πού άνθρωπε διεκδικείς με τόση πολεμική πίεση την ευτυχία; Πού πας ρε Καραμήτρο;Επειδή τα τελευταία μόλις 100 χρόνια σου την υποσχέθηκαν, κι αυτό μόνο στο Δυτικό κόσμο. Επειδή εδώ και 100 χρόνια που έλυσες το βιοτικό σου, το θέμα της ακεραιότητάς σου κι ασφάλειας μέσα σε ένα γάμο ή μια κοινότητα, το θέμα της κοινωνικής συνύπαρξής σου, και της βεβαιωμένης εργασίας σου (καλά, αυτό το τελευταίο ξέφυγε ξανά), θέλησες να διεκδικήσεις και την αυτοπραγμάτωσή σου. Και στον ερωτικό τομέα ξεκουντούρντισες, άνθρωπε. Θέλεις το σύντροφο ελβατικό σουγιά: να είναι παθιασμένος, να είναι και σταθερός, να είναι πιστός, αλλά να περνάει η μπογιά του, μην είναι να τον φτύσεις και κάνεις την καρδιά σου πέτρα για να τον φιλήσεις, να είναι κουβαλητής, να είναι και δυναμικός, να είναι σε επαφή με την ευαίσθητη πλευρά του όμως, να μην είναι και χαλβάς, να βγαίνει έξω να μην σαπίζει σε playstation αλλά όχι κι υπερβολικά και νιώθουμε απόρριψη, να είναι κοινωνικός αλλά τόσο όσο, μην χαριεντίζεται και με όλον τον κόσμο!ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩΘελάδια!!! Τι κάνεις εσύ άνθρωπε για να τα διεκδικείς όλα αυτά; Τι αξίζεις εσύ άνθρωπε για να θέλεις τον ουρανό με τ'άστρα;Οι περισσότεροι είμαστε παντελώς ανάξιοι να διεκδικήσουμε έστω και το ελάχιστο ευτυχίας (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα), κι αν κάποιοι πετύχαμε να στρώσουμε μια κάποια σχέση αυτό οφείλεται κυρίως σε τεράστια κωλοφαρδία και σε αρκετή προσωπική δουλειά ΚΑΤΟΠΙΝ μέσα στη σχέση. Η σχέση, βλέπεις, δεν χτίζεται από απλώς δύο υγιείς, επικοινωνιακούς κι ισορροπημένους ανθρώπους, όπως μας λέει η ποπ ψυχολογία για να πουλήσει εκδούλευση και να μας κάνει πελάτες, αλλιώς όλοι οι διαμεσολαβητές του ΟΗΕ θα ήταν ζευγαρωμένοι μεταξύ τους κι οι υπόλοιποι όλοι μπακούρια. Η αδυναμία της επιθυμίας μας λοιπόν εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Κι ένα από τα βασικά θέματα που στην πολύ σύγχρονη εποχή (παλιότερα δεν υφίστατο με αυτή τη μορφή) αυτή η επιθυμία εκφράζεται είναι στην οριοθέτηση της σχέσης. Αυτό το "τι θα έχουμε". Πρόσεξε. Όχι τι έχουμε. Τι ΘΑ έχουμε. Προκαταβάλλει δηλαδή το μέλλον, αντί να αξιολογεί το παρόν, και με όρους εμπορικής συμφωνίας υπογράφει συμβόλαιο με το έτερο μέλος ώστε να αποκομίσει τα μέγιστα ωφέλη. Η επιθυμία ερωτικής αποκλειστικότητας, "να μην πας με άλλους" (γιατί για τον εαυτό μου δεν το συζητώ, δεν διανοούμαι καν την ανθρώπινη φύση μου και πιστεύω ότι θα είμαι αλάνθαστος, μέχρι που να έρθει βέβαια το αυγό στον κwλο και τότε κατανοώ πόσο φάουλ σιγουριά είχα) είναι μια απαίτηση. Μια δήλωση όρου. Ακόμα κι όταν τίθεται αλτρουϊστικά ("να, εγώ σου δίνω την αποκλειστικότητά μου", "δεν θέλω να με μοιράζεσαι") στην ουσία αιτείται ανταποδοτικότητας. Γενικώς αιτείται. Αλλιώς δεν θα ΛΕΓΟΤΑΝ. Θα εξυπακούονταν, δεν θα χρειαζόταν να λεχθεί in so many words. Λέω λοιπόν "δεν θέλω ελεύθερη σχέση" σημαίνει "αξιώνω να μην έρθω δεύτερη". Λες και ΜΠΟΡΕΙΣ να αξιώσεις κάτι τέτοιο! Στην ουσία αν ο άλλος δεν το θέλει ΔΕΝ μπορείς. Είτε κρυφά, είτε φανερά, είτε κάπου ανάμεσα, άμα θελήσει να σπάσει τον όρο του συμβολαίου μπορεί ανά πάσα στιγμή, εκτός αν του έχεις φορέσει ζώνη αγνότητας και έχεις το κλειδί. Είναι δηλαδή μια επιθυμία ελέγχου του άλλου. Γι'αυτό και το ερώτημα σε τέτοιες στήλες είναι πάντα "τι να κάνω;". Εμ τι να κάνεις, πιστεύεις ότι από σένα εξαρτάται τι θα συμβεί; Κατέβα λίγο κάτω από τον κάλαμό σου που σε ανέβασαν 100 χρόνια ευημερίας κι η μανούλα σου που σε έλεγε πριγκίπησσα και πρίγκηπα αντίστοιχα. Και δυστυχώς άπαξ και ειπωθεί αυτή η οριοθέτηση, τότε έχεις ανοίξει τον εαυτό σου σε θέση αδυναμίας. Όπως στο σκάκι, έχει εκθέσει τον βασιλιά σου κι οι κινήσεις που μπορείς να κάνεις είναι πολύ περιορισμένες, ένα τετράγωνο μπροστά, πίσω, πλάι...αλλά πάντα ΕΝΑ μόνο τετράγωνο. Το λες κι εσύ. Ή θα φύγεις ή θα αποδεχθείς τους όρους του άλλου (μιας κι εσύ άνοιξες κουβέντα για όρους θα θέσει κι ο άλλος τους δικούς του) με την φρούδα ελπίδα ν'αλλάξει κάτι που δεν αλλάζει. Ό,τι ειπωθεί, δεν μπορεί να ξε-ειπωθεί. Βρίσκεται για πάντα εκεί έξω και θέτει παραμέτρους μέσα στις οποίες κινούμαστε. Βάζουμε μόνοι τα κάγκελα της φυλακής μας. Γι'αυτό τα πολλά λόγια είναι φτώχεια κι η σιωπή χρυσός. Κυρίως στις σχέσεις. Οι εμπορικές συμφωνίες είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. ;)Σαφής; ΥΓ. Οι νέες γενιές κάτω των 35 που έχουν το δίλημμα "σχέση ή μόνο σεξ" ως ρητή διαπραγμάτευση στην αρχή της γνωριμίας (όπως είπα παλιά δεν ετίθετο έτσι) ούτως ή άλλως κάνουν πάντα σεξ με προφυλακτικό (τουλάχιστον έτσι λένε ή έτσι τους λένε) οπότε δεν βάζω τον παράγοντα υγείας μέσα. Έτσι κι αλλιώς κονδυλώματα κολλάς και με απλή δερματική επαφή και με ΜΗ ερωτικούς συντρόφους, οπότε δεν σημαίνει κάτι για το θέμα που συζητούμε εδώ.

Θαυμάσια. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σε όλα, δεν είναι αυτό το point άλλωστε. Aρκεί να κινείται το μυαλό σε νέες κατευθύνσεις -και στους δυο μας!Αυτό που, αν θες, γνωρίζω καλά λόγω ηλικίας και πείρας, κι ίσως δεν γνωρίζουν οι νεότεροι ή πιο άπειροι, είναι αυτό που έγραψε ο Woody Allen στην Annie Hall (κι είναι το μόνο που οφείλει να κρατήσει κανείς για το θέμα Σχέσεις): “It reminds me of that old joke- you know, a guy walks into a psychiatrist's office and says, hey doc, my brother's crazy! He thinks he's a chicken. Then the doc says, why don't you turn him in? Then the guy says, I would but I need the eggs. I guess that's how I feel about relationships. They're totally crazy, irrational, and absurd, but we keep going through it because we need the eggs.”Πικρή διαπίστωση αλλά αληθινή. Ίσως στο βάθος πιο αισιόδοξη από όλα όσα διαβάζουμε κατά καιρούς εδώ.