ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε σχέση με ένα παιδί 5 χρόνια, είμαστε και οι δύο 26 ετών. Ανέκαθεν υπήρχε μια δυναμική εντάσεων και τσακωμών ανάμεσα μας και χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τον εαυτό μου από το μερίδιο σε αυτή τη κατάσταση, οι εντάσεις και οι τσακωμοί ήταν κάτι που ξεκινούσε εκείνος πολύ εύκολα και συχνά. Ποτέ δεν επικοινωνούσε, αντίθετα, σε όποιο πρόβλημα, δυσκολία, διαφωνία κλπ γινόταν πραγματικά αχώνευτος και επιθετικός. Το πρόβλημα μου είναι ότι τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο άσχημα. Κυρίως οι τελευταίοι 5 μήνες είναι ένα τρενάκι συναισθηματικού τρόμου, χειριστικότητας και gaslighting. Δεν νιώθω έλξη σεξουαλικη απέναντι του αλλά επιζητώ τη παρέα του βασιζόμενη στα καλά, εχω ανάγκη τη συντροφιά και το γνώριμο. Οι εκρήξεις θυμού όμως, οι άσχημες κουβέντες, η έλλειψη σεβασμού κ ο ελάχιστος χρόνος που περνάμε μαζί όμως υπερτερούν των καλών στιγμών. Τον τελευταίο χρόνο δεν εργάζεται γιατί θέλει να τελειώσει τη σχολή του με αποτέλεσμα να μην έχει λεφτά αλλά ούτε να ζητάει χρήματα από τους δικούς του έστω μέχρι να τελειώσει ώστε να βγαίνουμε για μια μπίρα, κάτι να κάνουμε, εννοείται ότι έχω προσφερθεί να καλύψω έξοδα των εξόδων μας γιατί θέλω να βγω έξω με το αγόρι μου. Αλλά γκρινιάζει και βρίσκει πρόβλημα στα πάντα, προτιμάει να κάθεται να παίζει στον υπολογιστή 8-9 ώρες τη μέρα στις διακοπές και να καθόμαστε μαζί το πολύ 2 ώρες. Αυτό που νιώθω για εμένα είναι ότι δεν είμαι καλά και ότι υποσυνείδητα το τελευταίο καιρό με είχε κάνει να πιστέψω ότι δεν είμαι αρκετή για τίποτα καλύτερο. Του ζητάω να επικοινωνήσουμε σαν άνθρωποι, του εξηγώ πως θέλω μια φυσιολογική συνύπαρξη με τον άνθρωπο που έχω σχέση και παρόλα αυτά μέσα κιόλας σε λίγες ώρες μπορεί να γυρίσει να μου πει στεγνά και απαίσια δε θέλω να κάτσω μαζί σου, δε θέλω να σου μιλάω και αλλά τέτοια απαίσια. Δεν νιώθω καλά και το έχω πει εκατομμύρια φορές και είναι πρόβλημα που χρειάζεται εξαρχής να πω στον άνθρωπο που με ‘’αγαπάει’’ ότι δεν είναι οκ να μιλάς έτσι. Νιώθω ότι έχω εγκλωβιστεί με αυτόν τον τύπο. Ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν μου αξίζει και δεν θα αλλάξει όσο και αν μιλήσω, έχει γίνει μια εκδοχή κάποιου που δεν αναγνωρίζω και δεν θα έμπαινα ποτέ σε σχέση. Ντρέπομαι λίγο που μου έχουν συμβεί αυτά κ είμαι με κάποιον που με έχει φτάσει σε σημείο να νιώθω τόσο θυμό και στενοχώρια. Εννοείται με ανησυχεί το να μείνω μόνη περισσότερο επειδή πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μου φερθεί καλύτερα και θα με αγαπήσει χωρίς να είναι τοξικός ( ναι και οι προηγούμενες μου εμπειρίες δεν ήταν καλές ). Δεν ξέρω πως να φύγω το παραδέχομαι και ντρέπομαι και γι’αυτό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με γονείς πολύ απών και πατέρα που ότι και αν έκανα ποτε δεν ήμουν σωστή, καλή, ικανή, έξυπνη κλπ και αναγνωρίζω πλέον τον κύκλο που δημιουργείται αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως να βγω από όλη αυτή τη κατάσταση όταν γύρω μου έχω τόσα τέτοια πρότυπα, αρνητικές εμπειρίες και πρότυπα που μόνο μου υπενθυμίζουν ότι όλα είναι μίζερα και άσχημα και ότι δεν γίνεται να τα καταφέρω καλύτερα.