ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 29. Σε σχέση 6 χρόνια. Τον αγαπάω, με αγαπάει. Καλό παιδί. Αλλά...Μένουμε ο καθείς με τους γονείς του!!! Έχω κάνει πολύ υπομονή αλλά έχω αρχίσει να μην αντέχω.. Δεν πρέπει να μείνουμε λίγο μαζί;;Ωραίες οι βόλτες, ωραία και τα φιλιά, αλλά όταν δεν τον ζήσεις τον άλλο στην καθημερινότητά του τι σχέση είναι αυτή?. Με τρομάζει η σκέψη πως αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί μετά από κάποια χρόνια, είτε απλή συγκατοίκηση ή γάμος, και τότε ίσως δούμε πως δεν είναι καλά τα πράγματα.. Μα τότε τι;;... Νιώθω πως θέλω η σχέση να προχωρήσει.. Ή μήπως να σταματήσει; ε;; Μεγάλη κουβέντα; Μα έχω βαλτώσει.. Δεν μπορώ να φανταστώ πια χωρίς αυτόν τη ζωή μου. Αλλά φοβάμαι.Και από την άλλη.. Έχω ένα σωρό απωθημένα, πράγματα που θα ήθελα να κάνω, ελευθερία, ταξίδια... (γιατί τα early 20's μου είχαν πολύ κατάθλιψη και άγχος που οδήγησαν σε πλήρη απραξία) και νιώθω μέσα μου να γίνεται μια μάχη... Από τη μια θέλω να μείνω με το αγόρι μου, να φτιάξουμε μαζί μια όμορφη ρουτίνα, κι από την άλλη θέλω να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια, τα αεροδρόμια τα λιμάνια.... ΠΦ! Πείτε μου κάτι...