ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια σχέση εδω και 3 χρόνια με εναν πολυ καλο και αξιολογο ανθρωπο όπως υπάρχει ένα θέμα που δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του και με προβληματίζει συνεχώς...Ο αδερφός του συντρόφου μου είναι 25 χρονων πάσχει από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια. Πέρα του ότι φοβάμαι για τον σύντροφο μου μήπως εκδηλώσει και αυτός κάτι παρόμοιο καθώς έχει δείξει κάποια δείγματα πάνω σε καυγάδες με προβληματίζει πολύ η στάση της οικογένειας του.Η οικογένεια του συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τον έχουν κλεισμένο συνέχεια μέσα στο σπίτι (πλην ελαχιστων περιπτωσεων που παει βολτα με καποιον που τον παρακολουθει απο όσο έχω καταλάβει) τον αφήνουν και τρώει απεριόριστα με αποτέλεσματα να είναι υπερβολικά υπέρβαρος ενώ όποτε παω σπιτι τους νιώθω αρκετά αμήχανα/άσχημα καθώς ο άνθρωπος αυτός περιφέρεται πάνω κάτω με κοιτάει περίεργα και ενίοτε κάνει φασαρία όπου του κάνουν παρατήρηση σαν μικρο παιδάκι ενώ από τα πολλά φάρμακα (έτσι μου έχει πει ο φίλος μου τουλάχιστον) είναι σαν να μην έχει πραγματικά επαφή με το τι συμβαίνει γύρω του αφού δεν έχουμε ανταλλάξει ποτε στα τόσα χρόνια ούτε μισό διάλογο. Παλιότερα έχει νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική. Επίσης, τα προηγούμενα 3 καλοκαίρια χρειάστηκε να μείνει ο σύντροφος μου μαζί του για 1 εβδομάδα (καθώς δεν μπορεί να μείνει μόνος του αφού φοβάται) ώστε να πάνε οι γονείς του διακοπές και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε..Να σημειώσω ότι η οικογένεια έχει και ένα τρίτο παιδάκι ανήλικο που πάει δημοτικό το οποίο έχει επίσης περίεργη συμπεριφορά για την ηλικία του (πολλές φορές βρίζει, έχει συνέχεια νεύρα κλπ) και λόγω της κατάστασης το έχουν και κοιμάται στο ίδιο υπνοδωμάτιο με αυτούς. Σε λίγο το παιδάκι θα πάει γυμνάσιο..δεν θα είναι λίγο περίεργο να κοιμάται με τους γονείς του;Πως θα με συμβουλεύατε να το χειριστώ; Τον άνθρωπο αυτό τον αγαπάω πολύ και θα ήθελα ακόμα και να κάνουμε δική μας οικογένεια όμως αυτά που ανέφερα παραπάνω με προβληματίζουν. Αρχικά λόγω της κατάστασης αυτής, η δυνατότητα να φύγουμε στο εξωτερικό όπως και οι 2 θέλουμε είναι σχεδον ανύπαρκτη. Επιπλέον αν πάθουν κάτι οι γονείς του ποιος θα προσέχει τόσο το παιδί με την πάθηση όσο και το ανήλικο παιδάκι αφού δεν υπάρχει άλλος συγγενής; Τέλος, να αναφέρω ότι και οι 2 γονείς είναι εκπαιδευτικοί καθώς και ότι ο σύντροφος μου μένει με εναν φίλο του και αν και δεν το έχει αναφέρει ποτέ νιώθει πολύ άσχημα με όλη αυτή την κατάσταση και όποτε προσπαθώ να του αναφέρω κάτι σχετικό αλλάζει θέμα. Τι θα κάνατε εσείς στη θέση μου;;