ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εσύ ήσουν που με προσέγγισες (υποτίθεται ότι δεν την είχες "πέσει" ξανά σε κοπέλα σε μαγαζι). Εσύ ήσουν το "παιδί του έρωτα". Ω, και εσύ ήσουν που ζήτησες να σταματήσει η σχέση μας (λόγω απόστασης υποτίθεται, αν και απ' όσο θυμάμαι μια χαρά συχνότατα ήσουν στην Αθήνα και τα έπινες με παρέες που δε με συμπεριελάμβαναν). Δεν είχε σημασία πόσο προσπάθησα να σε μεταπείσω, να σου δείξω ότι αξίζει έστω να δοκιμάσουμε και να αντιμετωπίσουμε μαζί τις δυσκολίες. Μετά από κάποιους μήνες εγκατέλειψα γιατί είχα χάσει τον εαυτό μου. Ξεκίνησα μία νέα σχέση και κάπου μέσα στα Χριστούγεννα με ξαναθυμήθηκες (τώρα πια πιστεύω όχι τυχαία, αλλά γιατί θίχτηκε ο εγωισμός σου που η "θέση" σου δεν ήταν πια κενή). Μετά άρχισες να με διεκδικείς ξανά και εγώ σα σωστή χαζή ενέδωσα μετά από λίγους μήνες -στενού ομολογουμένως- μαρκαρίσματος. Το αποτέλεσμα; Δεν αντέξαμε ούτε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Εξαφανιζόσουν, δεν ήξερα πού είσαι και τί κάνεις, σου ζητούσα να βρεθούμε να μιλήσουμε, σε περίμενα και σχεδόν ποτέ δεν ερχόσουν. Dejavu, πάλι ζήτησες να χωρίσουμε και πάλι σε κυνηγούσα απελπισμένα με αποκορύφωμα τη μέρα (ή καλύτερα το βράδυ) που σε πήρα πάνω από δέκα τηλέφωνα με κατάληξη να κλείσεις το τηλέφωνό σου. Την τελευταία φορά που μπήκες μέσα σε αυτό το σπίτι έκλεισες την πόρτα λέγοντας "Θα ξανάρθω, ξέρεις". Από καλοκαίρι φτάσαμε Νοέμβρη και για δεύτερη φορά συμμόρφωσα τον εαυτό μου ότι δεν βγάζει πουθενά αυτή η κατάσταση. Κλείδωσα και το κρεβάτι και το σπίτι μου για σένα και πέταξα το κλειδί. Και αν θες τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ούτε η απόσταση, ούτε τα οικογενειακά, ούτε τα οικονομικά. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν εκεί για να μείνω και συ όσο και αν έλεγες πως είσαι παιδί του έρωτα, τον έρωτα τον βαριέσαι και τον διώχνεις και μάλιστα γρήγορα. Τί να σου κάμει άλλωστε μια γκόμενα; Δεν είναι αρκετή. Ε μετά από όλα αυτά θα έλεγε κανείς τελείωσε, πόσο πια να τραβήξει αυτή η ιστορία;Χα! Κι όμως! Με παίρνεις τηλέφωνο 8 το πρωί να μου πεις πως είσαι κάτω από το σπίτι μου! Και μετά από κάποιους μήνες μου στέλνεις μήνυμα πως μου ζητάς συγνώμη για όλα! Θαρρώ δεν έχεις καταλάβει πόσο καταστροφική ήταν η παρουσία σου στη ζωή μου, ούτε και πόσο ανεπανόρθωτα με έχεις τραυματίσει. Και στο κάτω-κάτω αν αυτός είναι ο τρόπος να αγαπάς τους ανθρώπους, καλύτερα να μην τους αγαπάς! Ασε να τους αγαπήσει κανείς άλλος που δεν είναι ασυνεπής λόγων και έργων βρε αδερφέ και δείχνει την αγάπη του έμπρακτα. Τί να το κάμω τώρα αν λες (δεύτερη φορά στην πορεία αυτής της ιστορίας) ότι θα με παντρευόσουν αυτή τη στιγμή; Είμαι ήδη παντρεμένη.