8.1.2014 | 12:41
Σ(η)μεία και Τέρατα #2 Οι κούκλες.
"Τα ψεύτικα πρόσωπα που σε κοιτάνε, σου χαμογελάνεψεύτικα πάντα, σου μιλάνε και νιώθεις το ψέμα να κυλάειστις φλέβες σου και σε παγώνει, σου παγώνει το αίμα,δεν θες να πεθάνεις, θες να εξαφανιστείς, θες να φύγειςνα σε καταπιεί το σύμπαν και να γίνεις ανάμνηση.Πόσο θέλεις να γίνεις ανάμνηση, γλυκιά για εκείνον,πικρή για τον άλλον, μα προς Θεού ποτέ αδιάφορη!Θέλεις να γίνεις φωτιά, να μην μπορεί κανείς να σε ακουμπήσειμόνο να τους ζεσταίνεις, θέλουν ζεστασιά οι άνθρωποινα αλλάξουν δέρμα, να ζωντανέψουν, τις φοβάσαι τις κούκλες!Σε αυτό το κουκλοθέατρο, που σφίγγεται η καρδιά σουκαι σταματάνε οι παλμοί να σου θυμίζουν πως δεν είσαι σαν αυτούς, εσύ αισθάνεσαι, εσύ θα μείνεις αληθινήκαι ας πονάει, θες να πονάς σου θυμίζει πως είσαι άνθρωπος.Ο πόνος σου δίνει ζωή, τον αγκαλιάζεις τον πόνοκαι ας σε τρελαίνει η αγωνία του, αρκεί να μην είσαι κενή."