ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζωγράφιζα, με μαλακό μολύβι, αφού τελείωσα το αριστούργημα μου, άρχισα να διαβάζω και καλά χημεία. Σηκώνομαι πάω πίσω και του ζήταω να μου εξηγήσει κάτι που υποτίθεται πως δεν είχα καταλάβει, για να τον πλησιασώ. Οκ αγενέστατος, και απότομος όπως πάντα με μισή καρδιά μου εξηγήσε (νομίζω πως με μισεί :O)Φεύγω απογοητευμένη θα 'λέγα, και πάω στις φίλες μου, που μου λένε πως έχω μία γιγάντια μουντζούρα από μολύβι ανάμεσα στα φρύδια κάτω από το ένα μάτι. Τότε κύματα γέλιου αρχίζουν να γαργαλάνε τον λαιμό μου, τρέχω έξω και λύνομαι στα γέλια, μία ώρα γέλαγα σαν ηλίθιο, το σκέφτομαι και ακόμα γελάω. Πόσο γελοίο Θέε μου; Το χειρότερο είναι πως κάθε φορά που έβλεπα την φάτσα , για τις επόμενες έξι ώρες θυμόμουν πόσο ξεφτίλα έγινα και με έπιανε νευρικό, σε κάποια φάση έκλαιγα. Πάντως δεν το μετανιώνω καθόλου πρώτα απ'όλα για το γερό γέλιο που ρίξαμε, και δεύτερον γιατί, σαν να μου αρέσει λιγότερο τώρα... Ξέρετε αυτή η εγωιστική άμυνα του οργανισμού μας σε τέτοια θέματα τύπου 'Έγινα ξεφτίλα, δεν του αρέσω, αλλά δεν έχει σημασία γιατί είναι απότομος ηλίθιος...κλπ κλπ κλπ'.