ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από αρκετό καιρό φαινομενικής μάλλον ηρεμίας που άγγιζε στιγμές στιγμές την ευτυχία σε σημείο αδιαφορίας για όλους και για όλα που κατά καιρούς με είχαν πληγώσει , στεναχωρήσει, αδικήσει, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω την αιτία, κάτι έσπασε μέσα μου σήμερα και τους καταράστηκα όλους. Ανθρώπους και καταστάσεις. Πίστευα πως δεν μ' ένοιαζε πια, πως τους είχα συγχωρήσει, πως είχαν πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια μου που ότι και να έκαναν δεν μπορούσε πια να μ΄ αγγίξει. Όμως όχι, ξαφνικά χωρίς φανερή αιτία μου γύρισαν τα μυαλά και θέλησα την τιμωρία τους την παραδειγματική από ότι υπάρχει εκεί έξω, αν υπάρχει. Έπεσα πάλι χαμηλά, κύλησα, ένιωσα κακία, θέλησα εκδίκηση, για πράγματα που νόμιζα πως πια δεν μ αγγίζουν. Μετάνοιωσα στο λεπτό. Στενοχωρήθηκα κι ένιωσα λίγος και μικρός, όχι αυτό που νόμιζα ότι πλέον είμαι. Υπεράνω βλακείας και κακοήθειας δηλαδή. Δυστυχώς δεν το έχω καταφέρει ακόμα, και ένιωσα ακόμη πιο βλάκας και κακοήθης κι από αυτούς. Θεέ μου συγχώρεσε με, μακάρι να μην το ξανακάνω, αν κι οι πιθανότητες χωρίς την βοήθειά σου είναι μικρές. Κι ας ξαναβρώ τη δύναμη να γίνω και να νιώσω αυτός που πρέπει. Κι αυτοί ας είναι μακάριοι στην άγνοιά τους. Εγώ τον δρόμο μου πλέον τον βρήκα. Το κουράγιο ψάχνω να τον περπατήσω.