ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα χωρίζω με τον άνθρωπο που αγαπάω, με τον άνθρωπο που πέρασα χρόνια μαζί, με τον άνθρωπο που μοιράστηκα ότι πιο πολύτιμο είχα. Δεν έχω ξανανιώσει τόση αγάπη για κάποιον αλλά εκείνος δεν έδειξε το ίδιο. Τον κούρασα είπε, και αυτό αλήθεια με πληγώνει επειδή νιώθω τόσα πολλα και έδωσα τα πάντα για εκείνον. Κάθε φορά όμως εγώ ήμουν το λαθος, κάθε φορά που κάτι με ενοχλούσε, κάτι με πλήγωσε, εγώ ήμουν η λαθος, εγώ τα εκανα ολα πάντα, και κατέληγα να ζητάω συγνώμη ενώ νιώθω μόνη και ζητάω τον ανρθωπο μου να με αγκαλιάσει αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι πίεση για εκείνον, να με ακούσει ίσως, τον επιβαρύνω. Το θέμα είναι ότι ξέρω ότι θα πέσω στα πολυ ασχημα και δεν θα σηκώνομαι από το κρεβάτι, μου λείπει ήδη, κάναμε σχέδια να περάσουμε μαζί το καλοκαίρι και αυτός θα το περάσει μαζί με άλλες κοπέλες και εξω και εγώ στο σπίτι κλαίγοντας... δεν μπορώ καν να με σκεφτώ με κάποιον άλλον, ούτε στο καλύτερο μέρος δεν έχω αλλά συναισθήματα για κανέναν, γιατί νιώθω πως δεν θα βρω κανέναν να έχω ολα αυτά τα μικρά πραγματάκια που είχα με το αγόρι μου. Αλλά δεν μπορώ να τον αλλάξω, δεν μπορώ να αλλάξω το πως νιώθει.. και δυστυχώς δεν νιωθει.. αλλά νιώθω εγώ. Δεν ειμαι καλα