22.9.2013 | 22:17
Σημερα μου φαινονται
ολα τοσο γελοια. Πιο πολυ βεβαια εχω γελοιοποιηθει εγω. Ολη αυτη η ιστορια ειναι για γελια, για γελια και για κλαματα. Δεν μπορει να εχει τιποτα αληθινο μεσα της. Εχει περασει πολυς καιρος απο οταν πιστευα σ αυτη.Αλλα ξερεις και κατι, σημερα απλα δε με ενδιαφερει. Δεν πιστευω στα βηματα μπροστα και τα βηματα πισω, η ζωη ειναι ενας κυκλος. Θελω να ξερω οτι δε με ακους και δε με βλεπεις, οπως κι εγω δεν εχω τιποτα απο σενα, δε θελω να εχεις τιποτα απο μενα, ουτε καλο ουτε κακο, δε θελω καν να σου μεινουν αναμνησεις. Οπως εσυ εισαι μια αμφιλεγομενη και αμφισβητησιμη ιδεα, το ιδιο θα ειμαι κι εγω. Ακομη και να συνεχισεις να με βλεπεις η να με ακους, εγω δε θα σε κοιταω και δε θα σου μιλαω κι αυτο οχι γιατι σε ξεχασα η σε περιφρονησα η δε σε ηθελα, αλλα γιατι πολυ απλα δεν υπαρχεις. Και ξερεις και κατι αλλο, θα πεισω τον εαυτο μου οτι σε φανταστηκα και θα μεινεις μια ιδεα, μια μορφη συγκεχυμενη σαν αυτες που βλεπεις τη στιγμη που παει να σε παρει ο υπνος αλλα δεν εχεις κοιμηθει, ενα ακαθοριστο οραμα. Και θα το πιστεψω και θα γελαω με την αφελεια και τη φαντασια μου και θα συνεχισω να ζω εχοντας σβησει καθε "αναμνηση" απο σενα" θα την εχω περασει στη σφαιρα των επινοησεων. Και ετσι θα χαθεις, θα βυθιστεις στην ανυπαρξια, και εκει, θα σε εχω πραγματικα νικησει...