ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανέκαθεν, όταν πήγαινα σε μια υπηρεσία ή κάτι παρόμοιο όταν δεν γινόταν η δουλειά μου - όχι από δικό μου λάθος - πάντα άρχιζα να τρέμω από τα νεύρα μου, δάκρυα ανέβαιναν στα μάτια μου και έφευγα τρέχοντας για να μη γίνω ρεζίλι. Το ίδιο βασικά και σε άλλου είδους καταστάσεις που μου συνέβαιναν. Πριν λίγο ήρθα στο κτελ χαλκιδικής, πάω στα εκδοτήρια και ζητάω ένα φοιτητικό για έναν συγκεκριμένο προορισμό. Η κυρία δεν άκουσε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Επαναλαμβάνω και μου δίνει το εισιτήριο, βλέπω μου είχε εκδώσει ολόκληρο. Της λέω σας ζήτηση φοιτητικό, μου λέει δεν το είπες και αρνούνταν να μου επιστρέψει το ποσό. Αρχίζω και τα παίρνω. Σκέφτομαι δεν θα το αφήσω έτσι. Περιμένω λίγο να αραιώσει ο κόσμος, της λέω δεν θα πληρώσω εγώ το δικό σας λάθος, αυτή άρχισε να μου φωνάζει. Με έπιασε το τρέμουλο, έσπασε η φωνή μου, πάω σε έναν κύριο δίπλα, μου λέει δεν μπορεί να γίνει κάτι. Δεν ήταν για τα 2 τα ευρώ - που στο κάτω κάτω δεν μου περισσεύουν - αλλά για το γαμώτο. Αποφάσισα ότι θα καθήσω εκεί, θα επιμείνω, θα το παλέψω και θα πάω κόντρα στον εαυτό μου. Δεν γίνεται κάθε φορά να με πατάνε. Τέλοσπάντων, με τα πολλά το θέμα λύθηκε και μου επιστράφηκε η διαφορά, και εκείνη στιγμή ένιωσα μια δικαίωση και ότι επιτέλους μπορώ να βασίζομαι στις δυνάμεις μου. Δεν γίνεται να είμαι μαλάκας κάθε φορά, πρέπει να αποκτήσω τσαγανό και να διεκδικώ πάντα αυτά που μου αναλογούν. Αναγνωρίζω ότι είναι μικρό σαν γεγονός, αλλά πρέπει να ξεφύγω από το θύμα που είμαι.Βέβαια ακόμα τρέμω.