2.7.2013 | 00:07
Σήμερα στο γυμναστήριο
συνειδητοποίησα πόσο εύκολη είναι η κοινωνική ζωή των γυμναστών. Και σε μία κρίση βαρεμάρας και ασταμάτητης υπέρπροσπάθειας να πείσω τον εαυτό μου να συνεχίσει τη ρυθμική του εξουθένωση, σκέφτηκα ότι ίσως το βασικό μου πρόβλημα είναι η ανασφάλεια της εξωτερικής μου εμφάνισης που με αποτρέπει να χαμογελάω συχνότερα και να δείχνω πιο φιλική στο περιβάλλον μου. Το είχα σκεφτεί πολλές φορές μα τώρα είμαι σίγουρη βλέποντας τι γίνεται στην αντίπερα όχθη, τις απλές και ενθουσιώδεις αντιδράσεις των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτό το μέρος και τις τέρμα συγκρατημένες έως και κομπλεξαρισμένες μου κινήσεις, από τον τρόπο που διορθώνω κάθε 3 και λίγο τα μαλλιά μου μέχρι το άριστα ζυγιασμένο "γεια" που θα απευθύνω στο γυμναστή που γνώρισα την πρώτη μέρα και μου έδειξε τις πρώτες μου ασκήσεις.Νιώθω σαν φυλακισμένη στην ίδια μου την εικόνα και όσο μεγαλώνω κλείνομαι ολοένα μέσα σε αυτή.Είναι τραγικό το πόση μεγάλη επιρροή μπορεί τελικά να ασκήσει η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου στην ανάπτυξη των κοινωνικών του ικάνοτήτων και στην αυτοεκτίμησή του, και είναι ίσως τρομακτικός ο βαθμός ο οποίος με έχει κυριεύσει.Ελένη, 18