ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έντεκα ταινίες που θα έβαζα σε κάποιο φεστιβάλ κινημτογραφικό αν ήμουν καλλιτεχνικός υπεύθυνος (όνειρό μου είναι να διοργανώσω ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ αλλά με τις ταινίες που θα έβαζα μάλλον θα έφευγαν οι θεατές παρόλο που οι ταινίες που θα πρόβαλλα θα ήταν υπέροχες-υποκειμενική κρίση)1. '' I will walk like a crazy horse'' του Φερνάντο Αραμπάλ. Η απόλυτη κατεδάφιση του ''πολιτισμένου'' μας κόσμου. Και όχι μόνο αυτό. Η σημειολογία της ταινίας σε κάθε πλάνο είναι απίστευτη. Αριστούργημα.2. '' Investigation of a citizen above suspicion'' του Έλιο Πέτρι.Η καλύτερη απεικόνιση της εξουσίας σε ταινία.3. ''Persona'' του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.Κομψοτέχνημα. Έχω γράψει δέκα σελίδες με σκέψεις μου γι' αυτή την ταινία. Δεν είναι ταινία. Είιναι το σινεμά το ίδιο.4. '' Do the right thing'' του Σπάικ Λι.Πιο επίκαιρο από ποτέ. Τριάντα χρόνια μετά και τσακίζει κόκκαλα σκηνοθετικά όσο και με το θέμα που πραγματεύεται.5. '' If.. '' του Λίντσεϊ Άντερσον.Τόσο οργισμένο, τόσο πικρό, τόσο υπέροχο. Μάλλον δεν θα παιχτεί ποτέ σε κανένα φεστιβάλ.6. ''ο βασιλιάς'' του Νίκου Γραμματικού.Ελληνική ταινία. Πραγματική ελληνική ταινία. Αφόρητα ρεαλιστική. Βαγγέλης Μουρίκης λατρεμένος.7. '' leviathan'' του Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ.Μια σκληρή απεικόνιση του σύγχρονου κόσμου. Αν και μιλάει για τη Ρωσία, πιστεύω ότι είναι μια παγκόσμια απεικόνιση των δυσλειτουργιών των σύγχρονων κοινωνιών και των απλών ανθρώπων που συντρίβονται στα γρανάζια της εξουσίας.8. 'Μέσα από τις φλόγες'' του Ντενί Βιλνέβ.Υπόδειγμα σεναρίου, υπόδειγμα σκηνοθεσίας. Καλλιτεχνικό επίτευγμα. Αρτιότητα από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.9. '' Dancer in the dark'' του Λαρς Φον Τρίερ.Γιατί λένε ότι είναι ''μιούζικαλ''. Ή μάλλον γιατί είναι όπως θα έπρεπε να είναι τα μιούζικαλ.10. ''ο ένοικος'' του Ρόμαν Πολάνσκι.Για το εναρκτήριο πλάνο. Για την τέλεια σκηνοθεσία. Για την πτώση που κάποιες φορές χρειάζεται λίγη προσπάθεια παραπάνω για να επιτευχθεί.11. ''η διπλή ζωή της Βερόνικα''Γιατί η Ιρέν Ζακόμπ είναι λατρεμένη. Για τη σκηνή με το κουκλοθέατρο. Για τα χρώματα και τις σκιές με τις οποίες ''παίζει'' ο Κισλόφσκι με τόσο υπέροχο τρόπο. Για την τρυφερότητα της ερωτικής σκηνής. Για το πάντα συγκινητικό φινάλε. Για τη θεία μουσική.Τελικά έντεκα ταινίες δεν είναι αρκετές. Αν υποθέσεις πως στις σημειώσεις μου έχω γύρω στις πεντακόσιες αγαπημένες. Μπα, τίποτα δεν είναι. Ευχαριστώ για την ανάγνωση.Αν θέλετε προσθέστε και δικές σας αγαπημένες.