ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγη ώρα έφυγα γι' άλλη μια φορά απ' το σπίτι του πρώην μου, με τον οποίο είμαστε χωρισμένοι εδώ κι ενάμισο χρόνο. Από τότε που χωρίσαμε, δεν έτυχε ποτέ να ξαναβρεθούμε και να μην βρεθούμε αγκαλιά στο κρεββάτι, όπου κι ακολουθούσαν άλλα. Κάθε φορά που γινότανε κάτι και τελείωνε το σκηνικό, λέγαμε πως δεν πρόκειται να ξαναγίνει και πάντα ξαναγινόταν. Εκείνος βρίσκεται σε παράξενη φάση, στον κόσμο του. Εγώ δεν ξέρω πού βρίσκομαι. Δεν νοιώθω πια ερωτευμένος μαζί του, αλλά δεν τον έχω ξεπεράσει. Δεν ήξερα ότι γίνεται αυτό, αλλά γίνεται. Από τότε έχω προσπαθήσει να ξεκινήσω κάτι με 3, 4 αγόρια (κι εγώ αγόρι είμαι, παρεμπιπτόντως) κι έχω φασωθεί με άλλους τόσους. Όταν φασώνομαι, το μόνο που συμβαίνει είναι να το μετανοιώνω μετά και να θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο (άσε που πολλές φορές, δεν μπορώ ούτε καν να «λειτουργήσω»). Όταν πάει προς κάτι καλό, την στιγμή που θα βρεθώ αγκαλιά με τον άλλον, θα σκεφτώ τον πρώην μου. Όταν κλείνω τα μάτια, τον βλέπω μπροστά μου. Όταν κυττάζω τον άλλον, λέω από μέσα μου «δεν είναι αυτός, είναι άλλος.. γιατί να είναι άλλος;». Δεν μπορώ να πω γλυκά λόγια σε άλλον (τύπου «μωρό μου» κι έτσι), κι όταν το κάνω, από μέσα μου λέω «όχι, αυτά δεν είναι γι' αυτόν!». Δεν μπορώ να φιλήσω άλλον χωρίς να σκεφτώ «δεν είναι τα χείλη του» και δεν μπορώ να τον κυττάξω άλλον στα μάτια χωρίς να σκεφτώ «δεν είναι τα ματάκια του». Πού θα βρω τόσο γλυκά ματάκια; Πού θα βρω κάποιον που ταιριάζει τόσο τέλεια στην αγκαλιά μου; Πού θα βρω τόσο γλυκειά φωνούλα; Πού θα βρω τόσο απαλά χειλάκια; Και πόσο ακόμη θα με ακολουθεί, θα με εμποδίζει και θα με παγιδεύει αυτό το πράγμα; Έχει περάσει ενάμισος χρόνος.