ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια. Είμαι ένα κορίτσι που δυστυχώς κρίνει λίγο αυστηρά τον εαυτό του. Στα επαγγελματικά, στα οικογενειακά, στις σχέσεις με άλλους. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θελα. Σε κανέναν τομέα. Στη δουλειά θέλω να κάνω μεγαλύτερα και σταθερότερα βήματα και είμαι αρκετά φοβισμένη στη σκέψη της αποτυχίας. Με την οικογένειά μου, με όλον αυτόν τον εκνευρισμό που με διακατέχει, τσακώνομαι και κλασσικά την πληρώνουν εκείνοι. Ωστόσο νιώθω πως δε με καταλαβαίνουν κιόλας. Και το χειρότερο έρχεται στις σχέσεις. Μεγάλη απογοήτευση. Ακόμη και οι φιλίες. Δε βρίσκω ανθρώπους να ταιριάξω. Ανθρώπους να με νιώσουν. Ίσως κάνω λάθος, αλλά αυτό αισθάνομαι. Το τελευταίο καιρό που τα συνέδεσα όλα σκέφτηκα πως ίσως φταίω εγώ για όλα. Ίσως έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω για να φτιάξω λίγο την ζωή μου. Σε αυτά τα χρόνια έχω περάσει δυσκολίες μόνη. Δε μιλάω για τραγικά πράγματα και ξέρω ότι άλλοι άνθρωποι στην άλλη άκρη της γης περνούν πολύ δυσκολότερα αλλά αυτό δεν αναιρεί και τα δικά μου προβλήματα. Έχω περάσει λοιπόν δυσκολότερα από αυτό τώρα και έχω σκληρύνει. Απλά τώρα έχω κουραστεί. Έχω ανάγκη να γίνει κάτι καλό επιτέλους. Κάτι που να αξίζει. Να σκεφτείτε σε 2 μέρες έχω γενέθλια και στα σίγουρα δε θα με θυμηθεί κανείς. Και θα μαι μόνη μου. Και αυτό με κάνει να νιώθω σκατά. Έδινα πολύ αγάπη σε όσους γνώριζω και δε χρειαζόμουν ανταπόδωση γιατί δεν το έκανα από εγωισμό αλλά με τη θέλησή μου. Κι έτσι γνώρισα την προδοσία και την απόρριψη. Μετά τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα ένιωθα κενή, άδεια, αναίσθητη πως να το πω. Δε με άγγιζε τίποτα. Τώρα πια μετά από καιρό δε χαρίζω τον εαυτό μου στον οποιοδήποτε. Όμως μου έλειψε να βρω κάποιον άνθρωπο να αγαπήσω. Να με κάνει να τον/την λατρέψω. Μπορεί όλα αυτά να σας φέρονται ακατανόητα. Πάντως αν φτάσατε να διαβάζετε ως εδώ ειλικρινά ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγνώμη αν σας κούρασα.-Ε