ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα, τον προηγούμενο μήνα. Άφησα την Αθήνα και μετακόμισα στο χωριό του συντρόφου μου. Δε μου αρέσει καθόλου εδώ. Ψάχνω για δουλειά στην κοντινότερη πόλη, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει χτυπήσει το τηλέφωνο. Πιέζομαι πολύ γιατί μένουμε δίπλα στους γονείς του. Σε εκείνον αρέσει το μέρος και το ότι έχει ήδη σπίτι εδώ και δε νιώθει την ανάγκη να φύγει, να μείνει αλλού. Εγώ βλέπω ότι αυτό θα είναι πάντα το σπίτι του και όχι το σπίτι μας και θα προτιμούσα, όταν θα μπορούμε οικονομικά, να νοικιάζαμε κάπου αλλού αλλά εκείνος το θεωρεί παράλογο. Δε θέλω ούτε να μου γράψει το σπίτι, ούτε τίποτα σε οικονομικό αντάλλαγμα. Θέλω μόνο να νιώθω το σπίτι μας και σπίτι μου και όχι να αισθάνομαι συνεχώς φιλοξενούμενη και περιορισμένη. Είναι και ορισμένα ζητήματα νοοτροπίας που δε με εκφράζουν καθόλου και πιέζομαι ακόμη περισσότερο όταν προκύπτουν: μου λέει συχνά πόσα πολλά ξόδεψαν οι γονείς του γι'αυτό το σπίτι, πόσο καλά υλικά έχει, πόσο ακριβά έπιπλα έχει, μου είπε ακόμη πως ό,τι αλλάζουμε, το χαλάμε γιατί δεν μπορούμε να διαθέσουμε τόσα χρήματα όσα οι δικοί του. Αν δείτε το σπίτι του Πατούλη και αυτό το σπίτι, θα μπερδευτείτε. Εμένα αυτό δεν είναι το γούστο μου. Επιπλέον, η οικογένειά του όλο αναφέρει το σόι και το σόι και από πού προέρχονται και πόσο δυνατό είναι το dna και περηφανεύονται για τις κακές συμπεριφορές τους (θυμώνουν και φωνάζουν εύκολα). Δε μου αρέσει να έχουν τα μελλοντικά παιδιά μας τέτοια πρότυπα συμπεριφοράς. Προβληματίζομαι πάρα πολύ γιατί δεν μπορώ να πω στο σύντροφό μου ότι το σόι του είναι αφόρητοι άνθρωποι, απαίδευτοι και πάλαι ποτέ νεόπλουτοι που έχτισαν σπίτι και νομίζουν ότι έπιασαν τον παπά απ΄τα @@. Δε θέλω να χωρίσω το σύντροφό μου αλλά δε θέλω όλη την οικογένειά του πάνω απ΄το κεφάλι μου. Αν ήθελα να είμαι δίπλα σε συγγενής, έχω τους δικούς μου, με τους οποίους περνάω πολύ καλύτερα γιατί, στο κάτω κάτω, είναι δικοί μου άνθρωποι.