ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι πρώτες σταγόνες τις βροχής πέφτουν, καθώς κάθομαι κουλουριασμένος στο σαλονάκι του μπαλκονιού μου. Ο καφές και ένα στριφτό τσιγάρο, οι δυο μου φίλοι αυτό το μοναχικό πρωινό του Σεπτέμβρη. Και μέσα μου καθαρός, ήσυχος να περιμένω τα πάντα και το τίποτα σε καιρούς περίεργους, αλλόκοτους. Έχει πολλή ησυχία εδώ, λες και έχουν εξαφανιστεί όλοι, όλοι εκτός από μένα. Και εγώ εδώ, σταθερός να βιώνω τη μοναξιά των επιλογών μου. Δεν έχω αυταπάτες πια, τώρα ξέρω. Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο, ούτε όμως και ακατόρθωτο. Είναι όλα εκεί και με περιμένουν. Το μόνο που πρέπει να αποφασίσω είναι ξεκολλήσω από τον ίδιο μου τον εαυτό, να τον αφήσω για λίγο ελεύθερο. Όπως τότε. Θυμάσαι εαυτέ μου? Είχαμε μεγαλουργήσει τότε μαζί. Μαγικές εποχές. Ο χρόνος δεν αφήνει όμως τίποτα ήσυχο. Τα κάνει να μοιάζουν όλα τόσο μακρινά και θαμπά, λες και δεν τα έζησες ποτέ, λες και ήταν κάποιος άλλος. Προσπαθώντας να ισορροπήσω το παρελθόν μου και το μέλλον μου σε ένα παρόν με άπειρες διακλαδώσεις. Όνειρα, έρωτες, προσδοκίες σε μια ζωή που φεύγει πριν προλάβεις καλά καλά να καταλάβεις τι έχεις βιώσει, και συ εκεί να κολυμπάς στη θάλασσα του χώρου και του χρόνου, σε δυο έννοιες ταυτόσημες. Αυτή είναι η ζωή τελικά η σκιά ενός ονείρου. Καλημέρα