ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι λογικό να κλαίω επειδή βλέπω τη μητέρα μου στεναχωρημένη; Είμαι 26 και θεωρώ πως για την ηλικία μου κάποια πράγματα έπρεπε να τα αντιμετωπίζω αλλιώς. Δεν έχω μεγαλώσει απ ότι φαίνεται ουσιαστικά. Η μητέρα μου είναι γενικά ένας χαρούμενος άνθρωπος και λόγω ενός γεγονότος έχει στεναχωρηθεί πολύ και κλασσικά όταν είναι έτσι, μου μιλάει εκνευρισμένα. Όταν τη βλέπω έτσι νιώθω ότι χάνεται η γη κάτω απ τα πόδια μου, θέλω να κλειστώ σε ένα μπάνιο να μην με βλέπει και να αρχίσω να κλαίω. Νιώθω φόβο. Ίσως φταίει ότι ενώ τελείωσα οπως όπως ενα πανεπιστήμιο, κάνω δουλειές του ποδαριού, και στην ουσία νιώθω ανειδίκευτη. Νιώθω έτσι γιατί η σχολή που τελείωσα δεν είναι αναγνωρισμένη και ούτε ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το αντικέιμενο, περισότερο λογω βαρεμάρας. Όχι μονο για τη σχολή. Γενικά έχω πρόβλημα με το διάβασμα, είμαι τεμπέλα πολυ. Μπορεί λοιπον αυτη την ανεπάρκεια να την βγάζω σε ανασφάλεια και σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μητέρα μου. Μονο αυτή έχω εξάλλου. Φοβάμαι αν θα τη χασω, και παράλληλα φοβάμαι και για εμένα, για τη πορεία μου. Αλλοι απ τα 20 χτίζουν ήδη επαγγελματικά βήματα και εγώ μένω εδώ, φοβούμενη ότι θα χάσω τη βολή μου. Αυτή μου η παθητική στάση με κάνει απίστευτα αδρανή εδώ και πολύ καιρό. Ασχολουμαι και με άσχετα χόμπυ μόνο και μόνο για να λέω ότι κάνω κάτι άλλο. Αλλα στην ουσία κενο. Τίποτα. Μόνο κενό και φόβος. Φλερτάρω πολύ με την κατάθλιψη μα πιστεύω πως μονο εγώ μπορω να με συγκρατήσω να μην το πάθω. Το θέμα είναι αν θέλω να με συγκρατήσω, ή να αφεθώ με τη διακαιολογία κατάθλιψης, μελαγχολίας κλπ.