ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το στομάχι μου ένα χάος, μια ανακατωσουρα. Στα δύο με κόβει, μου μουδιαζει τα πόδια. Στο μυαλό μου τρέχουν σκέψεις, σκέψεις για άλλους. Κακώς αν με ρωτάς. Από πότε ήρθαν αυτοί να μου πάρουν το μυαλό; Από πότε εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό; Από πότε και γιατί να νοιάζομαι τόσο για εκείνους; Τίποτα, θα προτιμούσα το σκοτάδι από όλους εκείνους που με τη σειρά με πονεσαν χωρίς να το ξέρουν, χωρίς να τους νοιάζω. Εμένα γιατί με νοιαζουν; Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να νοιάζεται και κάποιον όχι. Ξέρω πως εγώ πονάω εξαιτίας τους. Άτομα που τυχαία βρέθηκαν στη δική μου ζωή πως γίνεται με κάθε τρόπο και μέσο να μου λιώνουν την ψυχή, να την κομματιαζουν, να τη σκίζουν ξανά και ξανά και ξανά; Πως εγώ το άφησα να γίνει; Γιατί αυτοί να γίνονται πιο σημαντικοί απ'την δικιά μου ύπαρξη; Γιατί να πιστεύω σε αυτούς περισσότερο απ' όσο πιστεύω στον ίδιο μου τον εαυτό; Γιατί να καταλήγω πάντα στο ίδιο αδιέξοδο; Εκείνοι ή εγώ;