ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρέχει από το απόγευμα, έστρωσα χαλιά και είναι φανερό πως ο χειμώνας μπαίνει σιγά σιγά. Κάθομαι με ένα αρωματικο κεράκι αναμμενο και ακόμη κάνω τις ίδιες σκέψεις. Γυρνώ πίσω στη Θεσσαλονίκη και σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν που σε γνώρισα.Εσυ δεν ξέρω.Ποτε δεν κατάλαβα γιατί χαθήκαμε.Ναι,έγιναν διάφορα, όμως αντι να χαθούμε τότε, εμείς απλά κάναμε μια παύση και μετά τα βρήκαμε.Δε μου κράτησες κακια.Ετσι ελεγες.Και δε με ειχες ξεχασει.Τι έγινε μετά και χάθηκες;Έτσι,χωρίς λόγο.Μηπως τελικά ήθελες την παρέα μου, έστω αυτή την περιορισμένη και εξ αποστάσεως,μέχρι να βρεις νέες παρέες στο εξωτερικό;Και έτσι να είναι,γιατί μαζί μου δε θες ούτε γεια πλέον;Τη μια μιλούσαμε κ την άλλη χάθηκες.Δεν ξέρω εσύ, για μένα όμως ήσουν σημαντικός.Λυπαμαι που δεν είσαι φίλος μου.Και το ξέρω ,όσο και αν το αρνούμαι, πως αν ήσουν στη ζωή μου θα ήμουν πιο ευδιάθετη.Εχω γνωρίσει άτομα, φίλους όμως δε θέλω να κάνω .Η ίσως κ να μην μπορω.Ειχα φίλο και σε έχασα .Και δεν ξέρω το γιατί. Εσύ άραγε να με θυμάσαι;