ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγο γύρισα από μια εργασία μερικής απασχόλησης όπου προσελήφθην πριν από λίγες ημέρες. Πραγματικά, όταν κοιτώ το ποσό το οποίο θα παίρνω με πιάνει πιο μεγάλη κατάθλιψη. Όχι, δεν είναι θέμα χρημάτων. Δεν είμαι υλίστρια. Θέλω όμως να μπορώ να κάνω απλά και καθημερινά πράγματα. Να ανεξαρτητοποιηθώ. Να στέκομαι στα δυο μου πόδια, όπως έτσι άρχισα. Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από αυτόν του να μην μπορείς να εξελίσσεσαι. Να μην μπορείς να ανοίγεις το βήμα. Και εγώ, θέλω η ψυχή μου να ταξιδεύει. Συναισθηματικά, σωματικά με κάθε τρόπο. Θέλω να ανοίγουν οι ορίζοντες μου και να τους ζω, να τους μαθαίνω, να τους εξερευνώ.Είμαι 26. Τα κλασσικά. Πτυχίο από Πανεπιστήμιο του εξωτερικού (όπου εγώ μάζεψα τα χρήματα για να σπουδάσω), με μια βαλίτσα όνειρα που λέει και το τραγούδι. Είχα μια δουλειά που λάτρευα και όπου -τι πρωτότυπο- απολύθηκα λόγω περικοπών. Τι κρίμα, να μαθαίνεις να ανοίγεις τα φτερά σου και αυτό να στο παίρνουν πίσω.Δεν σας κρύβω, νιώθω χάλια. Τέλμα. Και αύριο μια άλλη μέρα θα ξημερώσει. Και εγώ θέλω να χαμογελώ. Θέλω να νιώθω δυνατή, να ελπίζω, να διεκδικώ. Ξέρω πως πολλοί νιώθετε σαν εμένα και εύχομαι πραγματικά να έχουμε την δύναμη να μην μπορεί κανείς να μας ρίχνει. Κανείς να μην σκοτώνει τις ελπίδες μας...