ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει το κάτι ιδιαίτερο με ένα συγκεκριμένο άνθρωπο που τελικά για τους δικούς τους λόγους μας χώρισαν. Άποψη μου είναι πως δε θα ξεχαστούν ποτέ. Όσες προσπάθειες και να κάνουμε με άλλα άτομα. Μακάρι να προχωρήσουμε σωστά χωρίς να βγάλουμε απωθημένα πάνω σε κάποιους που δε θα πρεπε και να μην πληγώσουμε κανέναν αλλά και πρώτα πρώτα εμάς. Επίσης τώρα τυχαία σκέφτηκα πχ την Καινούργιου που είναι όμορφη γυναίκα χαζή δεν τη λες μια χαρά άτομο φαίνεται και το λέει η ίδια θέλει να κάνει οικογένεια με τον έναν και μοναδικό κλπ και πάντα όλο λάθος της βγαίνει. Τι να φταίει; Και τον Ουγγαρέζο που και αυτός μια χαρά όμορφος και καλό παιδί φαίνεται και ακόμα μόνος μετά από σχέσεις που είχε. Τι να φταίει; Δεν ξέρω απλά σκέφτομαι γενικά και δε μπορώ να σκεφτώ πως προχωράει η ζωή παρακάτω μετά από μια σχέση που έζησες με έναν άνθρωπο που ένιωσες τον εαυτό σου να είναι τέλειος αληθινός ακομπλεξάριστος ασφαλής και ό,τι όμορφο. Να προχωρήσεις σε επόμενη σχέση προσπαθώντας να τα δώσεις όλα και να μη σου βγαίνει σχεδόν τίποτα. Και λογικό ο άλλος να το καταλάβει και να την κάνει. Αλλά γιατί εκεί να φταίω; Δε διάλεξα να χωρίσω από κάτι μαγικό και μετά θα πρέπει να είμαι μέσα στην καλή χαρά; Δε μπορώ να το κάνω συγγνώμη. Έχω μόνιμη θλίψη μετά το χωρισμό. Δε φταίει κανείς αλλά ούτε και εγώ.