ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν καποια χρονια ημουν τσαχπινιαρα, εκανα πλακιτσες, μου αρεσε να πειραζω τον αλλον αλλα οχι σε σημειο να του σπαω κι απο πανω τα νευρα. Ημουν το ειδος κοριτσιου που της αρεσε κυριως να περναει καλα στη ζωη της με τη παρεα της. Ειχα και καποιες σχεσεις βεβαια αλλα περισσοτερο με ενοιαζε να ειμαι εγω καλα, χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν νοιαζομουν για τον αλλον, απλα θεωρουσα οτι το πιο σημαντικο ειναι να ειναι η ψυχολογια μου καλη. Ημουν περισσοτερο ανεμελη, δεν σκεφτομουν το πως θα ερθουν τα πραγματα, απλα τα αφηνα να γινονται στην ωρα τους με τον καιρο. Ηξερα τον τροπο να κανω τον αλλον να νιωθει ανετα μαζι μου και να μπορει να ειναι ο εαυτος του.Χρησιμοποιουσα την εξυπναδα μου, ειχα νομιζω απιστευτη φαντασια και πεταγα κατι σποντιτσες, ηξερα πως να βαζω τον αλλον στη θεση του.Μετα γνωρισα καποιον (τοτε ημουν 19 ετων), ο οποιος μεσα σε λιγους μηνες καταφερε να αλλαξει ολη τη προσωπικοτητα μου.. Δεν μου αρεσε το ατομο που ειχα γινει. Οταν χωρισαμε, προσπαθουσα να ξαναβρω τον παλιο χαμενο εαυτο μου. Μου πηρε αρκετο καιρο για να ξανα γινω αυτη που ημουν τοτε. Τωρα στα 27 ειμαι και παλι εκεινη η τσαχπινιαρα που κανει πλακιτσες κτλ. Ομως δεν εχω την εξυπναδα που ειχα τοτε.. δεν πεταω πλεον σποντιτσες , δεν ειμαι ετοιμολογη. Σιγουρα ο ανθρωπος εν καιρω αλλαζει, μεγαλωνει, η προσωπικοτητα του διαμορφωνεται καθημερινα. Μα μου αρεσε η εξυπναδα που ειχα, που ημουν ετοιμολογη και που καταφερνα να βαζω τον αλλον στη θεση του, ηξερα τον τροπο να το κανω. Τωρα αν θελησω π.χ να βαλω τον αλλον στη θεση του, νιωθω οτι το κανω με λαθος τροπο διοτι δεν καταφερνω να τον βαλω στη θεση του.. Πως μπορω να τα ανακτησω; Υπαρχουν καποιοι τροπο/μεθοδοι που θα βοηθουσαν;