ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφυγα από το σπίτι μου στα 18 μου για να σπουδάσω το όνειρό μου... μπήκα στην ιατρική και αισθανόμουν πολύ περήφανη για μένα! Την πρώτη μέρα της σχολής γύρισα σπίτι κλαίγοντας γιατί κάτι μου έφταιγε... δεν ξέρω τι... από εκεί και πέρα το πρώτο εξάμηνο τα πάντα ήταν ονειρικά και υπέροχα μέχρι που ήρθε η εξεταστική. έκλαιγα καθημερινά μέχρι να τελειώσει... αισθανόμουν άχρηστη... τα μαθήματα τα πέρασα με πολύ κλάμα! Ήξερα και ξέρω ότι είμαι πλασμένη για αυτό... το νοσοκομείο είναι χώρος πολύ οικείος για μένα και το μονό που θέλω είναι να βοηθάω…όσες φορές βρίσκομαι σε νοσοκομειακό περιβάλλον νιώθω πολύ άνετα! όμως η σχολή αυτή κάθε μέρα με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να σταθώ επάξια εκεί... ότι τζάμπα μπήκα και θα είμαι μία ζωή η άχρηστη της υπόθεσης... η σχολή όμως... όχι το νοσοκομείο... 4 έτος αισίως φέτος και ενώ όλοι συνεχίζουν δυναμικά εγώ έχω χάσει κάθε ίχνος θέλησης για διάβασμα... χρωστάω αρκετά αλλά δεν αγχώνομαι... γιατί ξέρω ότι και να διαβάσω πολύ όπως έχω κάνει πολλές φορές δεν θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα... οι άλλοι πώς το κάνουν... μιλάω με τους γονείς μου και νιώθω ότι τους κοροϊδεύω. νιώθω ότι θα εκραγώ! νιώθω τεμπέλα και ψεύτρα ενώ δεν ήμουν ποτέ! από μικρή αισθανόμουν πολύ άσχημα για τον εαυτό μου και κάθε μέρα είναι χειρότερα... θέλω την μαμά μου... θέλω την ασφάλεια μου... δεν θέλω άλλα επικριτικά βλέμματα γιατί χρωστάω μαθήματα... δεν θέλω αλλά εσύ ήσουν πάντα άριστη μαθήτρια τι σου συμβαίνει... νιώθω ότι έχω σπάσει... ότι οι άλλοι άνθρωποι ζουν το όνειρο μου πολύ καλύτερα από εμένα... δεν έχω δικαιολογία γιατί όλα είναι "τέλεια" στη ζωή μου... δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον άλλον για την κατάσταση αυτή πέρα από μένα... έχω μιλήσει τόσο πολύ με όλους αλλά δεν έχω καταλήξει πουθενά εδώ και τέσσερα χρόνια για αυτό που από την ηλικία περίπου των 10 νιώθω βαρύ μέσα μου... είναι κάτι που δεν ξέρω και με βασανίζει από όταν ήμουν πολύ μικρή αλλά με τα χρόνια γιγαντώνεται και πλέον δεν μπορώ να το διαχειριστώ. δεν μπορώ να μιλήσω με κανέναν. δεν θέλω άλλο να μιλάω για αυτό... αλλά έχω καταλήξει να παραιτούμαι από το όνειρο μου... να χάνω τη ζωή μου από τα 22 μου και η αιτία να παραμένει άγνωστη και βρίσκεται μέσα μου... το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι οι επιλογές μου είναι οι πιο σωστές... δεν φταίει η ιατρική γιατί μου ταιριάζει γάντι και μέσα μου είναι ακόμα η μεγαλύτερη μου καψούρα, και θέλω πώς και τί να πάρω αυτό το πτυχίο σύντομα... απλά έχω πάψει να εμπιστεύομαι εμένα και έχω καταλήξει σε αδιέξοδο... όλοι οι άλλοι μπορούν πολύ καλύτερα από μένα... κάθε πρωί ξυπνάω σκεπτόμενη ότι πρέπει να μου κοπούν τα χέρια ή τα πόδια. είναι αυθόρμητο... νιώθω ότι είναι αναγκαίο για κάποιο λόγο... μου αξίζει για τον χρόνο και τη ζωή που σπαταλάω... από μικρή χάραζα στο δέρμα μου το όνομά μου για να ξέρω ποια είμαι... τότε με βοηθούσε... πλέον ούτε αυτό κάνει διαφορά... αν με δεις έξω ή αν μιλήσουμε δεν θα καταλάβεις τι μου συμβαίνει... αντίθετα θα πιστέψεις ότι είμαι πολύ καλά και τρισευτυχισμένη...ποτέ δεν θα έδινα το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί... είναι θέμα αξιοπρέπειας... έχω φτάσει όμως στο αμήν και δεν αντέχω άλλο... κάποια στιγμή θα εκραγώ άσχημα... Υ.γ. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε για να το διαβάσετε