ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή, αν και ήμουν ντροπαλό παιδί, μου άρεσε να εξερευνώ τον κόσμο. Να ρισκάρω και να μην αφήνω στιγμές, εμπειρίες και ανθρώπους να φύγουν από τη ζωή μου προτού ζήσω αυτό που μου πρόσφεραν να ζήσω. Στον έρωτα έζησα κάθε λεπτό υπερβολικά έντονα και αισθάνομαι ευγνώμων που ό,τι ήθελα ή διεκδικούσα το είχα την στιγμή που επιθυμούσα (ίσως να βοήθησε λιγάκι και η εμφάνιση, αλλά θεωρώ ότι το να μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη του άντρα και να γίνεσαι μπροστά του αυτό το οποίο είναι το βαθύτερο αντικείμενο του πόθου του, είναι πολύ σημαντικότερο). Αν και 1-2 φορές χτυπήθηκα και σύρθηκα, κλειδωμένη στο δωμάτιο μου, μόνη μου στο πάτωμα από το κλάμα για χωρισμούς που όπως αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα μόνο για καλό μου ήταν τελικά. Στις συναναστροφές μου με άτομα του ίδιου φύλου έκανα ελάχιστες αλλά ουσιώδεις φιλίες, αφού πρώτα έφαγα σκληρά τα μούτρα μου. Χαλάλι τους, εγώ πάντα θα τις θυμάμαι με καλές αναμνήσεις για όσα μοιραστήκαμε. Ταξίδεψα όσο πιο πολύ μπορούσα με τα χαρτζηλίκια που έβγαζα από διάφορες μικροδουλειές, θυμάμαι τα φοιτητικά καλοκαίρια μου να είναι γεμάτα από Αιγαίο και Ιόνιο. Μετά, με την πρώτη μου κανονική δουλειά, είχα την τύχη να επισκεφτώ και αρκετές χώρες του εξωτερικού. Προσπαθούσα να συνδυάζω τις δύο μεγάλες μου αγάπες, χορό και ταξίδια όσο πιο συχνά μπορούσα. Και με το μεταπτυχιακό μου, για το οποίο υπερευχαριστώ και ευγνωμωνώ τους γονείς μου που στερήθηκαν πολλά για να σπουδάσω επιπλέον, άνοιξα κι άλλο τους ορίζοντες μου για γνώσεις και εμπειρίες: γνώρισα κόσμο κι από άλλες κουλτούρες, χορέψαμε μαζί, γίναμε μια παρέα. Ένιωσα το μεγαλείο της τέχνης που ενώνει τόσο απλά τους λαούς και συγκινήθηκα. Πολύ. Έπειτα ήρθαν και οι πρώτες μεγάλες δυσκολίες: απώλεια γονιού, πένθος, ανεργία. Ήρθε όμως και το ουράνιο τόξο του έρωτα, του συνειδητοποιημένου έρωτα. της αγάπης, και της ένωσης δύο ζωών σε μία. Ο άνθρωπός μου. Έγινε ο συνοδοιπόρος μου και σε ακόμη τόσα ταξίδια. Και μετά το θαύμα: η δημιουργία ζωής. Μιας ψυχής που είναι η ανάσα μας. Μέσα στις συνέπειες των δυσκολιών, οι δύο αυτές ψυχές είναι τα λουλούδια μου. Για τα οποία προσπαθώ να είμαι όσο πιο χαρούμενη, γαλήνια και δυνατή μπορώ. Εδώ και ένα μήνα μαθαίνω τα βασικά βήματα του λάτιν στην 8χρονη κόρη μου. Μου το ζητούσε από μόνη της. Όπως επίσης της μαθαίνω αγγλικά, τα οποία γνωρίζω αρκετά καλά ευτυχώς. Κάθε μέρα της μαθαίνω και από κάτι καινούριο. Μπαίνουμε στο google maps και βλέππουμε διάφορες χώρες. Της δείχνω φωτογραφίες από τα ταξίδια μας και της λέω ιστορίες που έζησα. Ακούμε μαζί μουσικές του κόσμου από τα βινύλια που έχουμε αγοράσει από τα ταξίδια μας. Και θα συνεχίσω να της δείχνω τον δρόμο των ανοιχτών οριζόντων, ώστε κάποτε, όταν και όπως επιλέξει, να πάρει το δικό της μονοπάτι και να δημιουργήσει τη δική της πορεία. Εμείς , οι γονείς της, θα είμαστε εκεί άγρυπνοι και ακούραστοι, να την ενθαρρύνουμε και να τη στηρίζουμε. Και όταν πέφτει, να σηκώνεται και να χώνεται στην αγκαλιά μας. Και κυρίως, να εμπνέεται από την μεταξύ μας ανεξάντλητη αγάπη που μας κρατάει ισχυρά δεμένους τόσα χρόνια. Σήμερα ήταν η επέτειος γνωριμίας μας και η μικρή μας ζωγράφισε δύο χάρτινες καρδιές κολλημένες η μία με την άλλη με τα ονόματα μας πάνω. Τις είχε αφήσει νωρίς το πρωί πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, πριν σηκωθούμε, και πήγε πάλι στο δωμάτιο της μέχρι να την ξυπνήσω.Αγάπη μου Θ., και μικρή μου Ε. ... σας αγαπώ.