8.5.2014 | 01:47
σκεψεις που πονανε
ησουν διπλα μου σε ολα.στις πιο ευχαριστες κ στις πιο δυσκολες στιγμες της ζωης μου.στα ευκολα κ στα δυσκολα. ησουν εκει οταν πηρα το πτυχιο μου.δεν ησουν ομως οταν πηρα το πτυχιο των αγγλικων.κ τωρα που δουλευω για πρωτη μου φορα δεν εισαι διπλα μου.να σου λεω πως ειναι καθε μερα στη δουλεια, τι περναω κ πως περναω..και μετα σε αλλες τοσες στιγμες κ ευκολες κ δυσκολες που θαρθουν, παλι δεν θασαι εδω.δεν το ηξερες αλλα ησουν η καλυτερη μου φιλη.κ ενω καθε φορα λεω το εχω συνειδητοποιησει κ το εχω αποδεχτει οτι ηταν θελημα θεου, παλι μετα λεω ενα τεραστιο γιατιιιιιιιιιιιι τοσο νωρις κ ξαφνικα?ειναι αδικο-δυσκολο-τρομαχτικο.και για μια ακομα χρονια η γιορτη της μητερας θαναι μαχαιρια στην καρδια για μενα.παντως αν υπαρχει κατι εκει,πιστευω οτι εισαι στον παραδεισο..απλα περιμενα οτι θα πας εκει μετα απο παρα πολλα χρονια κ οχι απο τωρα..ξερω οτι γραφω σκορπιες σκεψεις.αλλωστε τι ν πρωτογραψεις για εναν τετοιο πονο κ για τις αναμνησεις μιας ζωης..τεσπα..απλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου..σε λατρευω μανουλα μου..