ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφορμή της εξομολόγησής μου ήταν ένα σχόλιο που διάβασα(που δεν είναι μοναδικό, έχω διαβάσει κι ακούσει αρκετά) που έλεγε ότι είμαστε νέοι και να μην φοβόμαστε να σπάσουμε τα μούτρα μας και να διεκδικήσουμε τον έρωτα. Πολύ σωστό σχόλιο και μπράβο και συγχαρητήρια και σε όλους όσοι λέτε ή γράφετε κάτι τέτοιο αλλά έχω να πω το εξής. Η διεκδίκηση της ανθρώπινης επικοινωνίας γενικότερα όσο μεγαλώνουμε γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Εγώ έτσι το βιώνω. Και είμαι σίγουρος ότι έτσι νιώθουν και άλλοι, ξέρω 'γω, λέτε να είμαι ο μοναδικός; Δε νομίζω. Και δεν είναι θέμα μόνο δειλίας ή διστακτικότητας ή φόβου. Άντε, πες ότι ξεπερνάς τις ανασφάλειές σου, έχεις λέγειν και προχωράς μπροστά. Αλλά είναι αδύνατον να μην σκαλώσεις στον τρόπο, ειδικά από μια ηλικία και μετά. Αν ας πούμε είσαι 30 plus οπως εγώ. Και φαντάζομαι ακόμα πιο δύσκολο γίνεται στα 40, στα 50 και ούτω καθεξής. Όταν είσαι πιο νέος δεν έχει την ίδια βαρύτητα η απόρριψη ή το ενδιαφέρον που μπορεί να μη σου δείχνει κάποιος. Μεγαλώνοντας αρχίζει και μετράει διπλά. Ή σίγουρα κολλάς στον τρόπο προσέγγισης. Δηλαδή πώς είσαι σίγουρος ότι αυτός που έχεις απέναντι δεν θα σε περάσει για παράξενο, τρελό ή ότι ενδιαφέρεται όντως να ακούσει αυτά που έχεις να του πεις ή πώς να πειστεί ότι εσύ στ' αλήθεια ενδιαφέρεσαι να ακούσεις όσα έχει εκείνος να σου πει; Είναι λεπτές ισορροπίες που πρέπει να κρατήσεις όλα αυτά και όσο περνάνε τα χρόνια τις βρίσκεις όλο και περισσότερο μπροστά σου. Είναι δύσκολο να το καταλάβεις αν δεν το βιώνεις. Δεν μιλάω για τους σούπερ κοινωνικούς ή τους party animals, μιλάω για εμάς που βρισκόμαστε πίσω-πίσω. όσον αφορά τον ερωτικό τομέα, κάποιες προσεγγίσεις που έκανα παλιότερα, όταν ήμουν νεότερος , με την ορμή της νεότητας που ξεθύμανε όσο μεγαλώνω, είχαν θετική έκβαση. Ήμουν τυχερός. Οι περισσότερες είχαν αρνητική έκβαση, αλλά και πάλι δεν είχαν τη βαρύτητα που θα έχει κάτι αντίστοιχο που θα ζήσω τώρα που μεγάλωσα. Τώρα η απόρριψη είναι κάπως ντροπή, σαν κι αυτή που νιώθεις και θες να κρύψεις το πρόσωπό σου με τα χέρια σου να μην σε βλέπουν, εγώ έτσι το νιώθω όσο μεγαλώνω. Και είναι και ο τρόπος προσέγγισης που αδυνατώ να συλλάβω. Πώς να μη φανείς γελοίος στον απέναντί σου, είτε πρόκειται για φιλικό είτε για ερωτικό τομέα. Γι' αυτό έπαψα να προσεγγίζω τους ανθρώπους. Παρ όλο που η ψυχή μου θέλει να με πλησιάσει κάποιος/ α για να γίνουμε φίλοι ή κάποια γυναίκα έστω να φλερτάρουμε λίγο. Θα μου πείτε ότι είναι εγωιστικό αυτό, γιατί ενώ θέλω την ανθρώπινη επικοινωνία, εγώ δεν κάνω τίποτα να την επιτύχω. Δεν το κάνω από εγωισμό, πιστέψτε με. Το κάνω για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω. Δηλαδή αντί να είμαι αυτός που θα κάνει κάποιον ή κάποια να νιώσει άβολα με την παρουσία μου στη ζωή του και τη διεκδίκησή μου, προτιμώ να απέχω. Να είμαι ο ευγενικός ακροατής του άλλου(αν τύχει, που πλέον σπάνιο είναι κι αυτό), αυτός που θα τρέξει και θα εξυπηρετήσει αν τύχει κάτι, που θα ανοίξει την πόρτα να περάσει ο άλλος, που θα παραχωρήσει τη θέση του στο λεωφορείο κι αυτός που στο τέλος της ημέρας θα γυρίσει μόνος του στο σπίτι να συνεχίσει την ολομόναχη ζωή του. παρ όλα αυτά, επειδή κάποια βράδια κάνω τις βόλτες του ερημίτη όπως έχω πει μες στο κέντρο της πόλης, πόσο θα ήθελα να μου μιλήσει κάποιος ή κάποια. Το θέλω ολόψυχα. Κυκλοφορώ μες στο πλήθος(λίγο αποτραβηγμένος, για να μην ενοχλώ) και αναζητώ σιωπηλά την ανθρώπινη επικοινωνία. Αυτά. Να είστε καλά.