ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ενιωσα ποτε αγαπη...γι αυτο τη θεωρω σκληρη...γιατι ετσι την εμαθα πως ειναι. Ειναι αυτο που κυνηγω μια ζωη και εξισου αυτο που ενω δεν μου προσφερθηκε το μοιραζω απλοχερα. Η αγαπη απο τη μανα που ποτε δεν ηρθε, η επικριση σε καθε σου στραβοπατημα, το ανικανοποιητο που νιωθουν οι δικοι σου ανθρωποι για την πορεια που εχεις παρει, τα ψεματα και η αδιαφορια του πατερα, ο εγωισμος του φιλου/ης που ποτε δεν ηταν φιλος αληθινος, η αναζητηση και ο διακαης ποθος να αγαπηθεις και τελικα ενω κανεις το καλυτερο δυνατο ποτε να μην ερχεται.Ειμαι αριστουχος απο το γυμνασιο, πτυχιο στα τεσσερα χρονια, "καλο παιδι και ευγενικο" κατα τους ξενους, ψυχουλα κατα αλλους...αλλα τελικα αλογο κουρσας...Γιατι οταν το αλογο λυγισει, πεσει, πει "δεν αντεχω κουραστηκα", αποτυχει, τοτε το πυροβολουν οι δικοι του...και μετα λατρευει οποιον παει ισα ισα να του χαιδεψει την πληγη η και να προσπαθησει να την επουλωσει.Τι ματαιη που ειναι η αγάπη...την αναζητας μια ζωη και ολο σου ξεγλιστραει...εισαι λαθος γιατι παραφερθηκες, γιατι ησουν υπερβολικα καλος, γιατι εδωσες λιγα, γιατι εδωσες παρα πολλα...και εκει ειναι το σημειο της τρελας...τι πρεπει να θυσιασεις απο σενα για να αγαπηθεις??Αυτη η εξομολογηση αν και φαινεται μεγάλη η υπερβολικα ιντελεκτουελ ειναι μια εξομολογηση που παλευα να μοιραστω μαζι σας πεντε χρονια. Δεν ειναι απλα λογια, για μενα η εξομολογηση αυτη ειναι κατι παραπανω...Πειτε μου...αξιζει να περιμενω για να ρθει?