ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Οι έρωτες που μας σημάδεψαν δεν ήταν σχέσεις κοινωνικές, δεν ήταν συναναστροφές κοσμικές, ούτε για να "περνάμε καλά"... Οι σχέσεις που έχτισαν και καταστράφηκαν πάντα θα είναι το κτίσμα μας και η κατεδάφισή μας και καμιά σχέση δεν έχουν με φιλία αυτά που έγιναν. Δεν μπορούν να προσποιηθούν -δεν επιτρέπεται- την αεράτη άνεση της χαρωπής φιλίας, είναι πάντα πληγωμένες και πάντα θυμωμένες σαν παιδιά προδομένα από τους γονείς τους... Ακόμα κι όταν ο ίδιος ο πόνος υποχωρήσει, η θύμηση του πόνου παραμένει εκεί. Τι κάνεις το βάρος, το παράπονο, την οργή, τη ματαίωση, την απογοήτευση, το κενό, την τρέλα, που συνοδεύουν κάθε χωρισμό; Πώς τα βγάζεις πέρα με την ανάμνησή τους, την αυτόματη αναβίωση, τους συναισθηματικούς συνειρμούς που ανασταίνονται, όταν το βλέμμα σου ξανασυναντά το βλέμμα που τα προξένησε, όταν ο ήχος της φωνής του σε ναυαγεί στις μεγάλες σας στιγμές, όταν ο μαγνητισμός ξανατυλίγει κορμιά που κάποτε αληθινά σμίξανε;..."Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, που είχα διαβάσει πριν από κάποια χρόνια και το ξαναθυμήθηκα καθώς γυρνούσα σπίτι. Αναφέρομαι σε αυτό γιατί ξέρω ότι η συμπεριφορά μου σήμερα ήταν σπασμωδική. Μέσα από αυτό όμως πιστεύω ότι θα καταλάβεις, όπως κατάλαβα κι εγώ. Εσύ, όταν με βλέπεις, χαμογελάς συνεχώς νευρικά. Εγώ, όταν σε βλέπω, "μαζεύομαι". Ίσως και τους δυο, όταν συναντιόμαστε, μας βγαίνουν ασυναίσθητα κάποια πράγματα και γι’ αυτό συμπεριφερόμαστε έτσι. Υ.Γ.1 Για να απαντήσω στο σχόλιό σου, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, έμαθα πολλά πράγματα κοντά σου. Πήρα στοιχεία σου. Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα πήγαινα στις 30 Απριλίου μόνη μου για μπάνιο σε μια παραλία που δεν είχε ψυχή μόνο και μόνο για ν’ αράξω και να απολαύσω τον ήλιο και τη θάλασσα, θα του έλεγα ότι τα 'χει τελείως χαμένα… Κι όμως το έκανα. Αλλά σκεφτόμουν το τραγούδι των Simple Minds, που λέει: "Somewhere there is some place that one million eyes can’t see. And somewhere there is someone who can see what I see". Γι’ αυτό αντέδρασα έτσι σήμερα. Γιατί, ακόμη και αν δεν το διάλεξα, πρέπει να μάθω να κάνω όσα πράγματα έκανα τα τελευταία δύο χρόνια και μ’ ευχαριστούσαν, χωρίς εσύ να είσαι πλέον εκεί, για να τα μοιραστώ μαζί σου. Ξέρεις ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση.Υ.Γ.2 Θυμάσαι που μου είπες ότι δεν κάνω πια τρέλες;