Αν έχουμε αποδοχή από τους γονείς μας αρχικά και αργότερα από κάνα δυο άτομα ακόμα, μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τη γνώμη των υπολοίπων αλλιώς δεν το βλέπω :P
11.2.2020 | 10:17
Σονάτα σε λα μείζονα
Η μεγαλύτερη μορφή ελευθερίας την οποία βιώνω ενώ διανύω το 31ο έτος της ζωής μου είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, το να μην επιζητείς την σώνει-και-καλά-αποδοχή όλων. Να μην αισθάνεσαι δηλαδή υποχρεωμένος να αποδείξεις την όποια επιτυχία σου σε άτομα τα οποία ποτέ δεν θα σου πουν μια καλή κουβέντα ή, ακόμη και να την πουν, φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν είναι από καρδιάς, καθώς και το να μην σχεδιάζεις όλη σου τη ζωή με σκοπό να εισπράξεις θαυμασμό ή να μπεις στο μάτι του άλλου. Μιλώ για την ελευθερία εκείνη την οποία βιώνει κανείς όταν αποφασίζει να ζήσει πραγματικά όπως θέλει, βιώνοντας όλες τις αξίες και τα ιδανικά που τον αντιπροσωπεύουν και προσφέροντάς τα στους άλλους μέσω της συμπεριφοράς του και της αλληλεπίδρασής του με τους άλλους. Συνήθως δεν λαμβάνει πίσω αντίστοιχες συμπεριφορές ή για τον περίγυρό του μπορεί να αποτελεί και πρότυπο ή να τον θεωρούν πιο...''πνευματώδη'' να πω; σε σχέση με εκείνους που παρασύρονται πολύ πιο εύκολα από την ψυχολογία ''των προβάτων'' (προτυπα ζωής, ομορφιάς, σχέσεων με βάση το τι θα μας ανεβάσει στα μάτια της μάζας και όχι τι πραγματικά μας κάνει καλό και μας βοηθά να εξελιχθούμε ως άνθρωποι). Δεν είναι απαραίτητα μοναχικό βίωμα όλο αυτό, εξάλλου σε προσωπικό βαθμό έχω την ευλογία να έχω δίπλα μου ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συζητήσουμε και να συνυπάρξουμε μακριά από ακόμη και ''σύγχρονα'' καλούπια εκ των οποίων (κι όμως) ορισμένα στενεύουν την ψυχή. Απλά σε εύρος κοινωνικού περίγυρου διαπιστώνεις πόσο ορίζει τους ανθρώπους το κυνήγι της αποδοχής και μέσα σε ένα τυφώνα άγχους ξεχνούν να ζουν. Το μόνο που μπορεί ίσως κανείς να κάνει εκεί είναι να με αγάπη και διακριτικότητα πάντα να τους υπενθυμίζει να μάθουν να σκέφτονται τι είναι αυτό που τους εκφράζει πραγματικά. Όπως επίσης και να τους ακούς.Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σε άφησε να μιλάς δίχως να σε διακόψει, ακούγοντάς σε απλά και υπομονετικά; Και αφού του μίλησες και του είπες όλα όσα ήθελες ένιωσες την ψυχή σου να γεμίζει φρέσκο δροσερό αέρα και να γαληνεύεις με δυο απλές λέξεις που σου χάρισε;Ε., γυναίκα, 31, Ελλάδα
4