ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξερω πως να εκφραστω και δεν μου ειναι ευκολο, ωστοσο θελω να ακουσω μια δευτερη γνωμη με κατανοηση και ενδιαφερον παρακαλω.Αυτη τη στιγμη σπουδαζω στο μεταπτυχιακο μου και θελω στο νερο εναμιση χρονο ακομα για τα ολοκληρωσω τον κυκλο σπουδων. Το προγραμμα του μεταπτυχιακου μου ειναι πολυ απαιτητικο με παρα πολλες ωρες να πρεπεις να σπαταλησω μεγαλη βιβλιογραφια να διαβασω και πολυ προσωπικη θυσία οπως μειωση ωρων υπνου αγχος και κουραση. Σε ολο αυτο το διαστημα δεχομαι πολυ μεγαλο πολεμο απο ολον τον κοινωνικο μου περιγυρο. Αρχικα η "παρεα" μου δεν κατανοουσε πως εχω πραγματικα πολλες υποχρεωσεις και οσες φορες απαντουσα αρνητικα σε προταση βολτας θεωρουσαν πως κατι εχω απεναντι τους και οτι προφασιζομαι το φορτο εργασιας του μεταπτυχιακου μου για να μην τους βλεπω. Τους εχω εξηγησει παρα πολλες φορες τι συμβαινει άλλοτε ήρεμα αλλοτε πιο απολυτα (του τυπου "αν δεν μπορειτε να καταλαβετε πραγματικα δεν μπορω να κανω τιποτα"). Επειδη δεχομουν πολυ πιεση και ανταγωνισμο απο τους συναδελφους μου στις ελαχιστες βολτες που μπορουσα να βγαινω μαζι τους ηθελα ηρεμια και να διασκεδασω...αντ αυτου δεχομουν ειρωνιες και μπηχτουλες απο εκεινους που ειναι εξισου φοιτητες μεταπτυχιακων η διδακτορικων και θα επρεπε να με καταλαβαινουν. Ολο αυτο μου δημιουργησε μια απεχθεια για τετοιου τυπου συναναστροφες και οταν επιτελους μπορουσα να βγω στην επιστροφη το μετανιωνα φρικτα. Δεν τσακωνομαι και δεν δημιουργω ευκολα αρνητικο κλιμα και ετσι οσες φορες ακουω πικροχολα σχολια σκεφτομαι να μην αναλωνομαι σε αυτα, ωστοσο το πηγαδακι πισω μου καλα κρατει. Αυτα τα ατομα βγαινουν και "απο πανω" και μου φερονται ασχημα και ασεβως σε καθε συναντηση μας.Στο τελος κατεληξα μετα απ ολη αυτη τη συμπεριφορα να μην θελω να τους βλεπω και τοσο συχνα και αισθανομαι πως με την κινηση μου αυτη τους δικαιωσα. Ωστοσο ενιωθα φυλακισμενη και δεν μπορουσα να το κανω γιατι η αδερφη μου ειναι στην ιδια παρεα και θα την απομονωσουν κι εκεινη αδικα. Νιωθω οτι δεν ξερω να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου, αν και θεωρω πως κανω το καλυτερο που μπορω. Νιωθω οτι παντα την βγαζουν καθαροι οι αλλοι και ζημειωνομαι εγω καθως με απομονωνουν χωρις να τους εχω φταιξει σε τιποτα και οταν τελικα επιλεγω να αποχωρησω αυτοι να λενε πως ειχαν δικιο εξ αρχης. Νιωθω οτι ο τροπος ζωης μου με ωθει στη μοναξια, στην επικριση απο τους γυρω μου και οτι δινει το εναυσμα να σχηματιζονται εντυπωσεις για το ατομο μου χωρις να φερομαι ασχημα σε κανεναν. Νιωθω οτι εκμεταλλευονται την καλοσυνη μου και οτι δε σεβονται τις επιλογες μου.Θελω να μου δωσετε ιδεες παρακαλω για το τι μπορω να κανω για να μην απομονωθω περαιτερω στην προσπαθεια μου να γινω επιστημονας να προχωρησω σε διδακτορικο και να καταξιωθω στο εξωτερικο. Η μοναξια ειναι μονοδρομος στην περιπτωση μου? Επισης παρακαλω πειτε μου τι θα κανατε στη θεση μου για να κατευνασετε ολο αυτο το κοινωνικο bullying? Ευχαριστω πολυ.