ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όλες τις φορές τρέμει το χέρι μου πριν ακουμπίσω τις πόρτες σουμια φορα, την πρώτη, ειχες την πορτα ανοιχτη και εμοιαζες να θελεις να μπω μεσααλλες φορες ενιωθα πως μου ανοιγες και με αφηνες να καθομαι κοντα σου απο αδιαφορια, βαρεμαρα ή -δε ξερω-επειδη ντρεποσουν να μου πεις όχιμια άλλη φορα μπηκα στο δωματιο σου, χαρηκες για μια στιγμη κι επειτα εφυγες..με αφησες να σε κοιταω να κλεινεις την πορτατην τελευταια φορα παλι, με εδιωξες και ενιωσα ασχημα, οχι γιατι με εδιωξες (ο τροπος σου ηταν εξαιρετικά ευγενικός), αλλα γιατί το καταλαβα οτι σε εχω ενοχλησειμια "τυχαια" συναντηση την επομένη, επιβεβαιωσε τους φοβους σου και τις ενοχες μουκαι δε με πειραζει το τρεμουλο, ούτε το ερωτηματικο που βρισκεται ζωγραφισμενο επανω στην πορτα, τουναντίονουτε αυτα που θα θυσιαζα για να βρεθω κοντα στην ηρεμια της σιωπης σου μια στιγμηουτε οι επιλογες της δικης σου πραγματικότητας με πειράζουν. Τις σέβομαι και θαυμάζω την αποσταση που κρατας αναμεσα σ'αυτες και τα ονειρά σουαυτό που με πειράζει είναι ότι νομιζεις οτι σου χτυπαω την πορτα στον υπνο σουπως νά ρθω λοιπόν να σου χτυπήσω το πρωί; Τότε που ο ήλιος και τα πουλια απογυμνωνουν τη μυστηριώδη αλήθεια της νυχτας; Τότε που ενδεχεται να μην ανοιξεις εσυ, αλλά κάποια άλλη φιγούρα συμπορευόμενη, που θα πληγωθεί και θα πληγωθώ πολυ οταν τα βλέμματα μας θα συναντηθούνε