ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το σπίτι σου εχει γινει τοσο μεγαλη εμπνευση για το ποιητικο "εγω" μου. Περνάω απο μπροστά και βλέπω την ξύλινη πόρτα και τον διαδρομο της πολυκατοικίας. Σκεφτομαι τις φορες που μπηκαμε μαζι , κρυφα , γιατι δεν επρεπε, δεν ηθελα να μας δουν...Χαμογελάω και περναω με μια νοσταλγικη εκφραση, συχνα συγκινημενη. Περναω απο την πισω πλευρα και βλεπω το μπαλκονι σου. Το μπαλκονι του 5ου οροφου που ειχε ζωγραφισμενα γαλαζια πουλια. Ποτε δεν ειδα την θεα απο αυτο το μπαλκονι, ηθελα παντα τα πατζουρια κλειστα και τα φωτα χαμηλα. Κοιταζω επιμονα εκεινη την απλωστρα. Ειναι το ξενο στοιχειο στην δικη μου ονειροπολα νοσταλγια. Τωρα μενεις αλλου, και καποιοι αλλοι ζουν στα δωματια που ριζωσε η αγαπη μας, τωρα τα πουλια σβηστηκαν απο ενα στρωμα ασπρης μπογιας γιατι δεν αρεσαν στους νεους ενοικους...κι οπως το νεο σου σπιτι μου φαινεται ψυχρο και αγνωστο, ετσι κι εσυ...ετσι κι εγω"μεγαλωσες...μεγαλωσα και τωρα γιναμε οι δυο μας ενα ρημαδιο, ενα μεγαλο κενο...κι ας μ'αγαπας , κι ας σ'αγαπω "