ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και δεν είχα ποτέ κάποια σταθερή η ολοκληρωμένη σχέση. Ποτέ δεν με πείραζε ιδιαίτερα, αλλά όσο μεγαλώνω προβληματίζομαι και ψάχνω μήπως εντέλει το πρόβλημα προέρχεται από μένα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει και κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον, ενώ ενθουσιάζομαι στην αρχή μετά απογοητεύομαι. Δεν είμαι άτομο που ζητάει ξεπέτες. Πάντα αποζητούσα ουσιαστικές σχέσεις και ήθελα να έχω στην ζωή μου ανθρώπους που να αξίζουν τα όσα μπορώ να τους δώσω και που θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Το έχω επιτύχει αυτό στις φιλικές -ακόμα και στις επαγγελματικές μου σχέσεις. Στο ερωτικό κομμάτι όμως δεν ξέρω τι συμβαίνει. Αν βιαστούν να πουν κάποιοι ότι ψάχνω τον τέλειο, όχι δεν ψάχνω τον τέλειο. Ψάχνω έναν έξυπνο άνθρωπο που δεν θα φοβάται τα δυνατά συναισθήματα, που θα τον θαυμάζω και θα με κάνει να τον ερωτευτώ για όλα όσα είναι. Τι φταίει; Μήπως έχω εξιδανικεύσει τον έρωτα και τους ανθρώπους; Μήπως αρχίζω να συνηθίζω το να είμαι μόνη; (πραγματικά ελπίζω να μην ισχύει αυτό) ή πολύ απλά υπερναλύω καταστάσεις και δεν θα έπρεπε; Λίγες δόσεις μαγείας μόνο... Τόσο δύσκολο είναι να βρεθούν πια;