ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όταν μία γνωστή μου μού είπε σήμερα ότι μένει στην περιοχή που έμενα μέχρι πριν από ένα χρόνο. Και πιάστηκα από μια φράση της "έβαλα τα ρούχα να στεγνώσουν στα καλοριφέρ". Εμείς, οικογενειακώς εννοώ γιατι μένω με τους γονείς μου, χρόνια εέχουμε να το κάνουμε αυτό. Ακόμα και στο παλιό μας σπίτι, δεν υπήρχε αυτόνομη θέρμανση και το καλοριφέρ άναβε λίγες ώρες. Μου λείπει πολύ. Μου λείπει η άνεση των 110 τετραγωνικών. Μου λείπει το ολόφωτο διαμέρισμα ακόμα και με τις τέντες κατεβασμένες. Μου λείπει που μπορούσα να κινούμαι άνετα στα δωμάτια. Μου λείπουν οι μεγάλες μπαλκονόπορτες και τα έπιπλα που καταργήσαμε γιατί πλέον δε χωράνε στα 75 τετραγωνικά. Μου λείπουν οι πολυέλαιοι στο σαλόνι αν και τα τελευταία 4 χρόνια που μέναμε εκεί δεν τους ανάβαμε για λόγους οικονομίας. Μου λείπει η μαμά μου που τραγουδούσε όταν μαγείρευε και μου λείπει ο μπαμπάς μου που δεν κάπνιζε, ενώ τώρα το ξανάρχισε. Μου λείπει η θέα απ΄το μπαλκόνι και το ότι ήμουν 10 λεπτά απ΄τη θάλασσα. Και στενοχωριέμαι γιατί ποτέ οι δικοί μου δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν για απλά πράγματα, πόσο μάλλον να συμφωνήσουν στη διαχείριση των οικονομικών μας. Και στερούμαστε πράγματα, εκείνοι ούτε που βγαίνουν πια να διασκεδάσουν, εγώ βγαίνω 2 καφέδες τον μήνα και ξέρω ότι από κάπου θα λείψει. Θέλω πίσω το όμορφο σπίτι στο οποίο μεγάλωσα, θέλω τις διαδρομές που έκανα πάντα όταν πήγαινα βόλτα, εδώ όλα είναι άχαρα και απεριποίητα. Θέλω να γυρίσω τον χρόνο 20 χρόνια πίσω και να τους πω να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Θέλω να πάρω όλη αυτή τη μιζέρια και να τους φέρω συνεννόηση και αγάπη. Και δεν μπορώ. Δεν μπορώ.