Φταίει το ότι η νοσταλγία μας καυλωνει. Κι όσοι γκρινιάζουν για το σήμερα αδυνατούν να καταλάβουν ότι στο παρελθόν τα πράγματα ήταν χειρότερα, σε διαφορετικούς βαθμούς ανάλογα την εποχή. Ο πόλεμος, η απολυταρχία, η πατριαρχία, η βρεφική θνησιμότητα και οικοινωνικες ανισότητες ήταν γιγάντιες σε σχέση με το παρόν, αλλα βέβαια η ανεργία είναι χειρότερη απο το να μείνουν ανάπηρα τα παιδιά σου απο πολιομυελίτιδα ή απ το να πάθεις εργατικό ατύχημα ενω δουλεύεις για ψίχουλα χωρίς καμία προστασία απ το κράτος. Φυσικά και δε λέω ότι η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι ουτοπική, αλλα πίστεψέ με ΔΕΝ θα θελες να ζεις στην Ελλάδα (ή τον κοσμο γενικότερα) πριν το '80, πόσο μάλλον σε προηγούμενους αιώνες.
1.3.2017 | 20:02
"Στις μερες μας..."
"Στην εποχή μας όλα σκάρτα"... "Στις μέρες μας όλοι εγωιστές"... "Σήμερα δύσκολα ερωτεύεσαι"... Και άλλα πολλά παρόμοιου τύπου σχόλια έχω ακουσει... Σε πολλά συμφωνώ, σε άλλα διαφωνώ... Αλλά ευλογως απορώ:Μα καλά, ξέρουμε πως ήταν σε άλλες εποχές τα πράγματα; Πόσο εγωιστές ήταν οι άνθρωποι και πόσο ποιοτικές ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις; Γιατί σώνει και καλά η σημερινή εποχή να είναι τόσο χάλια; Εγώ έχω ακουσει-διαβασει ότι μέχρι το 1950 η Ελλάδα και γενικά η ανθρωπότητα μες στον πόλεμο ήταν, μέσα στη βια, τη μιζέρια κλπ. Φυσικά και οι παλιότερες εποχές υπερτερούσαν σε κάποιους τομείς, αλλά τις ζήσαμε όντως αυτές τις εποχές για να ξέρουμε αν ήταν οντως καλύτερες στο σύνολο τους από σήμερα; Και στην τελική, πάντα θα υπάρχουν κακουχίες είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε για ανθρώπινη επικοινωνια... Είναι λόγος όμως αυτός να απογοητεύομαστε και να τα παραταμε, πετώντας δεξιά και αριστερα αφοριστικά τσιτατα τύπου "Σήμερα τίποτα δεν αξίζει" και άλλα παρόμοια; Έχω περάσει κι εγώ αυτή τη φάση και ακόμα που και που πεταω τετοιες φράσεις χωρίς να το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό δε με βοηθάει... Με βυθίζει στη μιζέρια! Η ευγνωμοσύνη όμως για τα έστω και λίγα (όντως λίγα;;;) καλά στη ζωή μου με βοηθάει περισσότερο... Να και η εξομολόγηση: είμαι ευγνώμων που ΖΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΔΩ! Αυτό μου είναι υπεραρκετό!
1
