ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα και από εμένα. Είμαι είκοσι χρονών, ένα ευαίσθητο κορίτσι που έχει πληγωθεί πολύ από τους ανθρώπους από μικρή ηλικία. Όποιον αγαπώ μέσα μου τον εξιδανικευω, με αποτέλεσμα να παίρνω βαριά συμπεριφορες που δεν έχω κατά νου για τον καθένα. Από μικρή τελειομανης και άριστη σε όλα, πρότυπο για όλους, έξυπνη, χαρισματικη κλπ κλπ... Γούσταρα αυτό το προσωπειο πολύ κ μεγαλώνοντας πάρα τις απογοητεύσεις που βιωνα, διατηρούσα πάντα ένα δυναμικό, ανεξάρτητο, υπεράνω και ατσαλακωτο προφίλ. Σταδιακά είδα ότι είναι άμυνα, και λόγω εγωισμου, για να μη φαίνομαι τρωτη. Ώσπου πριν δύο χρόνια ερωτεύτηκα τόσο τρελά και δυνατά με ανταπόκριση κι έπεσε όλο το βάρος των ευαισθητων συναισθηματων μου σε αυτόν τον τέλειο άνθρωπο. Και η γκρίνια και η ζήλεια και η θλίψη και ο ενθουσιασμός και όλα. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω να ανοιγομαι στους γύρω μου, λες και ο έρωτας με ξεκλειδωσε, να πατάω κάθε άμυνα και κάθε εγωισμο και να μοιραζω αγάπη με κάθε μορφή κι ένιωθα τόσο γεμάτη και ισορροπημένη. Ώσπου ένας ένας με απογοητευαν και μου έδειχναν πόσο αναξιοι ήταν κι εγώ πάλι απογοητευομουν και κλεινομουν χωρίς όμως να το καταλαβαίνω. Έχανα την όρεξη μου για τα χόμπι μου και τις ασχολίες μου κ το δικαιολογουσα ως φάση. Πλέον -από εκεί που είχα συνηθίσει πολύ κόσμο γύρω μου, σε σημείο να μη βρίσκω χρόνο για εμένα και άλλους φίλους- έχω μείνει εγώ, ο φίλος μου, μια κολλητή που μένει σε άλλη πόλη και τρεις "φίλες" που ενδιαφερομαστε να ιδωθουμε μια φορά το δίμηνο. Όσοι άνθρωποι κοντινοι μου, δε, έχουν μείνει πίσω μου πλέον, δε μου λείπουν ούτε λυπάμαι, απλά είναι χαοτικη η απογοήτευση. Μου είναι δύσκολη αυτή η νέα πραγματικότητα και περνώντας περισσότερο χρόνο με εμένα βλέπω πόσο κακό μου έχω κάνει αφενός με το να κλεινομαι, αφετέρου ξαφνικά με το να δίνω τα πάντα στους άλλους. Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω στο φίλο μου για οοολα αυτά, που ποτέ δεν έχω εκμυστηρευτει πουθενά και για πολλά άλλα και να του εξηγήσω πόσο υποστηριζα το δυναμικό μου πρόσωπο και πόσο με γέμιζε και πως πλέον νιώθω κενή και αδύναμη και φοβισμένη, αντί να του γκρινιάζω ή να φερομαι σαν κοριτσάκι του δημοτικού με ανασφαλειες. Φοβάμαι όμως ότι αφενός θα του έρθουν κάπως όσα έχω να του πω, όσα με έχουν κάνει έτσι (γιατί είναι πολλά που ποτέ δεν ήθελα να πω και δε συζητώ για να μη φαίνομαι τρωτη), αφετέρου ότι θα δυσκολευτει να τα πιστέψει και ίσως δεν τα αξιολογησει όπως πρέπει γιατί έχει δει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Φοβάμαι μην τρομάξει, μην επιβαρυνθει από τόσες πληροφορίες, αλλά πιο πολύ φοβάμαι μην αποκαλύψω όλες μου τις αδυναμίες στον άνθρωπο που λατρεύω κ που σημαίνει τόσα για μένα κ κάποια μέρα τις στρέψει εναντίον μου και με απογοητεύσει όπως όλοι οι άλλοι. Δε θα αντέξω άλλη απώλεια, πόσο μάλλον τη δική του. Τι να κάνω... Θέλω τόσο πολύ να του μιλήσω για όσα κρατώ μέσα μου και μπορεί να νιώθω αδύναμη να το κάνω, αλλά νιώθω έτοιμη να το κάνω, να αποβαλω αυτό το βάρος κ να αρχίσω πάλι να ανεβαίνω. Έχω εξάλλου τόσα πράγματα να κάνω κ να μου προσφέρω και τόσες φιλοδοξίες, με κρατάει όμως κάτι πολύ βαρύ κάτω...