ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν μικρή, κάπου στα 16, είχα μπει για χαβαλέ σε εκείνα τα παλιά chat rooms που υπήρχαν διαθέσιμα μέσω του κινητού. Χωρίς γραφικά, μόνο μηνύματα και συζητήσεις. Ανάμεσα στο τρολάρισμα που υπήρχε με την πλειοψηφία όσων έμαιναν εκεί, είχα ξεκινήσει κουβέντα με ένα παιδί από την άλλη άκρη της Ελλάδας, κοντά στα 20. Ανταλλάξαμε κινητά, αλληλογραφούσαμε, στέλναμε φωτογραφίες μεταξύ μας, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κανόνιζε εκείνο το καλοκαίρι να έρθει στα μέρη μου να συναντηθούμε (θα ερχόταν εκδρομή με συγγενείς και όλο και κάποια βόλτα θα κάναμε μαζί). Είχαμε μια πολύ γλυκιά επαφή, μάθαινε ο ένας για τη ζωή του άλλου, δεν άργησε να έρθει και το συναίσθημα το οποίο ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι υπήρχε, απλά θέλαμε να βρεθούμε και από κοντά. Εγώ τότε ως έφηβη πετούσα στα σύννεφα, ήταν ένα πολύ γλυκό και εμφανίσιμο παιδί. Μιλούσαμε για τα πάντα, μοιραζόμασταν όνειρα, σκέψεις, προβληματισμούς. Η επικοινωνία μας μετρούσε περίπου 9 μήνες. Μέχρι που περνούν 2 μέρες και δεν με είχε αναζητήσει. Τον κάλεσα στο κινητό δεν απάντησε. Εγώ έλεγα θα έχει πολύ δουλειά, κάτι θα τον απασχολεί κλπ. Περνούν 3,4,5 μέρες. Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο στο σταθερό του σπιτιού του (μου το είχε δώσει). Το σηκώνει η αδερφή του και με ενημερώνει πως είχε σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή και βρίσκεται σε κώμα. ΠΑΘΑΙΝΩ ΣΟΚ. Για να μη τα πολυλογώ, συνήλθε μετά από 2 μήνες (όπου είχα επικοινωνία με την αδερφή του η οποία γνώριζε για εμένα, της είχε πει τι έπαιζε σε γενικές γραμμές). Το πιο τραγικό όμως είναι ότι έπαθε μερική αμνησία από το χτύπημα στο κεφάλι. Και δεν θυμόταν τίποτα από τα τελευταία χρόνια. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο και αργότερα, αλλά ο καημένος έδειχνε να τα έχει χαμένα.Όλα αυτά στην προ-facebook εποχή. Όπως ήταν λογικό, δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε. Ίσως τελικά δεν ήταν γραφτό. Έτυχε να to θυμηθώ όλο αυτό μετά από πολλά χρόνια πλέον, λόγω μιας συνωνυμίας που άκουσα πριν λίγο. Μακάρι να είναι πάντοτε καλά ο άνθρωπος, ήταν κατά κάποιο τρόπο ένας εφηβικός έρωτας. :-)