ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Είμαι μια απλή, καθημερινή κοπέλα ετών 30 παρα κάτι. Ζω σε μεγάλη πόλη της επαρχίας και στη ζωή μου έζησα έως τώρα πολυάριθμες καταστάσεις. Περισσότερες ίσως από το μέσο όρο μιας συνομήλικής μου. Καταστάσεις, εμπειρίες, βιώματα από κάθε πλευρά της ζωής, οικογενεια-σχέσεις-εργασία-κλπ (έρωτες, πάθη, απώλειες, επιτυχίες, αποτυχίες, νέα ξεκινήματα, κλπ). Ολοκλήρωσα σπουδές, γλώσσες, μεταπτυχιακό. Γνώρισα τον αγαπημένο μου και παντρευτήκαμε. Όλα καλα ως εδώ. Ουσιαστικά σχεδόν όλοι μου λένε σε γενικές γραμμές ότι όσα έχω κάνει αρκούν. Εγώ όμως νομίζω ότι έχω αφήσει μια εκκρεμμότητα ακόμη...Εδώ και χρόνια επιθυμώ να ασχοληθώ με το σχέδιο μόδας, αλλά και την τεχνολογία ενδύματος. Είναι τομέας που με συναρπάζει, τον παρακολουθώ σε διεθνές επίπεδο, ήμουν μια ζωή μέσα σε αυτά λόγω του ότι η εκλιπούσα μαμά μου έραβε πολύ συχνά και με θυμάμαι από μωρό να βλέπω μηχανή εν δράσει και σκόρπια πατρόν στο σπίτι. Φύσει καλλιτεχνική, λατρεύω την τέχνη, τη δημιουργία, όταν ήμουν φοιτήτρια έφτιαχνα δικά μου κοσμήματα, ρούχα και τσάντες και έβγαζα και ένα μικρό χαρτζηλίκι. Απλά επειδή άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις και δεν είχα το οικονομικό κεφάλαιο να το συνεχίσω επίσημα σε μια επιχείρηση, αναγκαστικά σταμάτησε και έμεινε μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Ταυτόχρονα έχω ασχοληθεί με καλλιτεχνική φωτογραφία (πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις και μια πρωτιά) αλλά και χορό. Συνεπώς η δημιουργία, όπως προανέφερα, είναι για μένα το αίμα που κυλάει μέσα μου σε ότι κάνω. Ακόμη κι αν μαγειρέψω ένα παστίτσιο.Σκέφτομαι να ξεκινήσω σε κάποια ιδιωτική σχολή ένα αντίστοιχο διετές πρόγραμμα σπουδών. Ο άντρας μου και ο πατέρας μου με υποστηρίζουν απόλυτα γιατί επιμένουν ότι είναι το "στοιχείο" μου. Θεωρείται ότι τα 30 είναι ''αργά'' για κάτι τέτοιο; Δεν έχω βλέψεις να γίνω καμιά μεγάλη σχεδιάστρια μόδας, αλλά να μάθω αυτό που αγαπώ επαγγελματικά και πιο εμπεριστατωμένα, ώστε να μπορώ να το χρησιμοποιώ πρακτικά σε πράγματα που θα δημιουργώ για τους δικούς μου ανθρώπους. Παιδάκια δεν έχω ακόμη, επίσης. Πολλοί από τον περίγυρό μου νομίζουν ότι το ότι σπούδασαν και παντρεύτηκαν αρκεί. Ότι ''έκλεισαν'' στη ζωή. Εγώ όμως διαφωνώ. Δεν χορταίνω να μαθαίνω πράγματα, πόσο μάλλον εκείνα που με ευχαριστούν. Είναι άραγε υπερβολή στην Ελλάδα της "κρίσης" να επιθυμείς να ασχοληθείς με το σχέδιο μόδας και την πρακτική εφαρμογή του; Ως εκπαιδευτικός δεν κατάφερα ακόμη να βρω πουθενά εργασία, συνεπώς επειδή δεν θέλω να με κατακλύσει κανενός είδους κατάθλιψη και έχοντας δυο φράγκα στην άκρη από προηγούμενη δουλειά, σκέφτομαι να τα επενδύσω κάπου που θα με κάνει να χαμογελώ καθημερινά.Αυτά. Ήθελα να μοιραστώ την σκέψη μου και να ακούσω και μια ακόμη καλοπροαίρετη γνώμη. Σας ευχαριστώ. :-)