ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειδα πως ειχα γεννησει ενα παιδι το οποιο δεν με ενδιεφερε καθολου η τυχη του δεν ηθελα ουτε να δω το προσωπο του και δεν ενιωθα τυψεις αλλα μια απεραντη ανακουφιση που δεν θα το εβλεπα.. εδειξα μια απιστευτη σκληροτητα που δεν με χαρακτηριζει σαν ανθρωπο.. ομως ενιωσα και τον πιο αποκοσμο πονο που μπορει να νιωσει ποτε κανεις τοσο που ουρλιαζα οσο εφτανε η φωνη μου ομως σαν αυτη η σκληροτητα να γυρισε πισω σε εμενα και σε ενα δωματιο γεματο ανθρωπους κανεις δεν ενδιαφερθηκε για το τι μου συμβαινει.. ξυπνησα με ενα πολυ περιεργο συναισθημα και μια θλιψη που δεν μπορω να εξηγησω μεχρι και αυτη τη στιγμη. δεν ειμαι μητερα δεν ειμαι εγγυος ουτε υπαρχει καν η πιθανοτητα αυτη τη στιγμη, δεν υπηρχε ουτε σαν σκεψη στο μυαλο μου.. δεν εχω ξαναδει ποτε τετοιο ονειρο και αυτος ο πονος εχει στοιχιωσει τη σκεψη μου. ξερω οτι ειναι αποκυημα του υποσυνειδητου μου ομως αν καποιος μπορει να μου εξηγησει εστω και το παραμικρο θα σας ευχαριστουσα..