17.1.2015 | 00:14
Στο τελος μιας συνηθισμενης ημερας..
23:53..μια μερα τελειωσε..μια μερα κοινη μα υπεροχη..μα κατι λειπει..δεν ξερω τι! Ή μαλλον ξερω! Λειπεις εσυ! Ο ανθρωπος που ονειρευεται! Ο ανθρωπος που αγαπαει, που δινεται, που συγχωρει,που υπομενει, που επιμενει, που κανει σχεδια ακομη και αν φαινονται μη εφικτα. Έναν τετοιο ανθρωπο. Έναν ανθρωπο που θα σου χαμογελασει το πρωι, που θα σου πει δυο λογια μεσα απο την καρδια του.. Έναν ανθρωπο που αξιζει να εμπιστευτεις, που αξιζει να δωσεις το 100/100 σου. Όλοι χρειαζονται εναν τετοιο ανθρωπο.Μα κανεις δεν προσπαθει αρκετα. Ολοι φοβομαστε. Ακομη και την σκια μας.Λες και η ζωη δεν ειναι μικρη. Λες και οι στιγμες δεν ειναι μοναδικες. Και εκει ειναι που σκεφτομαι κανε την αλλαγη. Γινε ο ανθρωπος που θα ηθελες να εχεις. Και ισως αποκτησεις τον ανθρωπο που θες, τον ανθρωπο που αξιζεις.. Και ετσι, ισως λιγο χαμενη μα γεματη ονειρα πεφτω για υπνο..λιγο πιο συνειδητοποιημενη απο χθες και λιγο πιο αποφασισμενη για το αυριο..
