ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα έχω το ρεπό μου, κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια τον τελευταίο καιρό. Μια πολύ καλή ευκαιρία για να πάω μια βόλτα κέντρο, να κοιτάξω για κάνα βιβλίο, να δω παλιούς φίλους, να ζήσω λίγο τέλος πάντων.Σαν το περισσότερο κόσμο της Αθήνας μπήκα και εγώ στο μετρό. Στην αρχή το βαγόνι είχε λίγα άτομα αλλά όσο πλησίαζα σε πιο κεντρικούς προορισμούς όπως Σύνταγμα το βαγόνι γέμιζε όλο και περισσότερο. Έφτασε σε σημείο να γεμίσει και όταν τελικά έφτασα στον προορισμό μου και ανοίξαν οι πόρτες, βγήκαν τόσα πολλά άτομα, ένα ποτάμι από ανθρώπους, τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Παιδιά,μεσήλικες, άντρες, γυναίκες, άλλοι περπατούσαν γρήγορα με μια αποφασιστικότητα στο κάθε τους βήμα, ενώ άλλοι πιο χαλαρά. Κάποιοι άλλοι ήταν χαμένοι στα κινητά τους, στις σκέψεις τους, αυτό που σκεφτόμουν εγώ ήταν μια εικόνα, τόσα άτομα και από όλους υπάρχει μια κλωστή που τους ενώνει με ένα άλλο άτομο και με ένα άλλο και με ένα άλλο, ένας ιστός από ανθρώπινες σχέσεις, η κάθε μία με τη δική της δυναμική, κάθε μία ξεχωριστή.Ήταν ένας υπέροχος πίνακας με προοπτικές, μια πολύ όμορφη εικόνα, μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω για να μπορούσα να απεικονισω αυτό που είδα, μιας και δε μπορώ όμως θα αρκεστώ σε μερικές λέξεις μέσα στο σύμπαν του διαδικτύου