ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειλικρινά συγγνώμη για τον τρόπο που φέρθηκα στο τέλος μας. Πάντα έλεγα ότι δεν αποχωρώ ποτέ από τίποτα, ότι δεν σταματώ να παλεύω για κάτι, ότι δεν τα παρατάω κι όμως, όταν το τελείωσες μετά από λίγο διάλεξα τον εύκολο δρόμο και αποχώρησα. Εξαφανίστηκα τελείως από τη ζωή σου, αγνόησα κάθε κίνησή σου και έκανα σα να μην υπήρξες ποτέ. Πόσο δειλό.. Φοβόμουν να το συζητήσω περαιτέρω όπως ήθελες, να κρατήσω επαφή, να μαθαίνω τα νέα σου, να σε βλέπω ευτυχισμένη και χαρούμενη, χωρίς να ευθύνομαι εγώ γι' αυτό. Ακόμα και τώρα φοβάμαι να σε πετύχω στο δρόμο, πόσο μάλλον με κάποιον άλλο. Στα χρόνια που πέρασαν σε είδα μόλις δυο φορές από μακριά και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει. Σ' έψαχνα μετά στο πλήθος, αλλά δεν σε είδα ξανά. Ήθελα να σε δω ξανά, να μάθω νέα σου, να δω ότι είσαι καλά, ότι προχώρησες, αλλά δεν έγινε ποτέ.. Τώρα πια μάλλον είναι αργά για απολογίες. Δεν περιμένω ότι θα μου μιλήσεις ξανά όσο κι αν προσπαθήσω, ό,τι κι αν πω, αλλά όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις, με όποιον κι αν είσαι, εύχομαι να είσαι ευτυχισμένη, να ζεις μια γεμάτη ζωή και να σου δίνει εκείνος όσα δε μπόρεσα και δεν θα μπορούσα ποτέ να σου δώσω εγώ.