ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί είναι μικρό,  νιώθω την ακατανίκητη ανάγκη να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις παιδί μου. Συγγνώμη που γεννήθηκα στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν τα πλήθη παραληρούσαν μπροστά στο "μεγάλο ηγέτη" και λαοπλάνο Αντρέα. Συγγνώμη που γαλουχήθηκα και μεγάλωσα τη δεκαετία του'90, μέσα στην παντοδυναμία του άκρατου δικομματισμού. Συγγνώμη που όταν ενηλικιώθηκα -όσο κι αν προσπάθησα- δεν κατάφερα να ξεφύγω από την τυποποιημένη σκέψη και πολιτική λογική αυτού του τόπου. Δεν πίστεψα πότε ότι ένας άνθρωπος είναι αρκετός για αλλάξει τον κόσμο.  Συγγνώμη, παιδί μου, γιατί όταν θα έπρεπε να σε φέρω στον κόσμο, στην πιο γόνιμη και παραγωγική μου περίοδο,  ο Λαός,  αυτό το περήφανο Έθνος,  για μια ακόμη φορά πίστεψε σε "θαύματα". Πίστεψε ότι τα λεφτά φυτρώνουν σε δέντρα,  ότι τα μνημόνια σχίζονται σελίδα- σελίδα μέσα σ' ένα βραδυ, ότι μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη χωρίς να έχει αλλάξει ο ίδιος πρώτα... Συγγνώμη που άφησα ένα ολόκληρο έθνος να αποφασίσει εάν θα γεννηθείς... Η σύλληψή σου δεν θα έρθει ποτέ. Δεν θα σε νιώσω μέσα μου να κουνιέσαι για πρώτη φορά, να με κλωτσάς. Δεν θα ζήσω το θαύμα της γέννησής σου, εκείνη τη μοναδική στιγμή που ο Θεός επέτρεψε στον Άνθρωπο να αγγίζει λίγη απο την θεϊκή του υπόσταση. Συγγνώμη, παιδί μου, που δεν θα ακούσω το πρώτο σου κλάμα, που δεν θα δω το πρώτο σου άτσαλο βήμα, για όλες τις ιστορίες και τα παραμύθια που δεν θα ακούσεις... Συγγνώμη, παιδί μου, για όλες τα τις στιγμές που δεν θα ζήσουμε μαζί μα πάνω απ' όλα συγχώρεσε με που αμφιβάλλω, που έχω χάσει την πίστη μου, την ελπίδα ότι θα συναντηθούμε... Αυτή τη στιγμή μπορεί να μην φταίω αλλά σίγουρα θα φταίω αν δεν αλλάξω τη μοίρα που όρισαν άλλοι για τη δικιά μας ζωή...