ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου είμαστε 3 χρόνια μαζί. Εγώ 27 αυτός 29. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν βλέποντας ότι τα περισσότερα ζευγάρια που ξέρουμε, έπιασαν σπίτι μαζί, ακόμα και φίλοι μας που είναι μόνοι χωρίς σχέση, άρχισα να σκέφτομαι έντονα ότι είναι καιρός να μείνουμε κ εμείς μόνοι μας. Το σκέφτομαι από καιρό είναι η αλήθεια,απλά τώρα βρήκα την αφορμή να ανοίξω τέτοια συζήτηση. Παιδιά κάλοι χρυσοί οι γονείς του αλλα δε μπορώ να μαι συνέχεια μαγκωμενη, να μην κάνω φασαρία, και φυσικά δε φταινε αυτοί εγώ πάω σπίτι τους. Θέλω να κάτσω μ τόν καλό μου στον καναπέ μας, με τα εσώρουχα που λέει ο λόγος. Ασε που έτσι θα καταλάβουμε κ αν μπορούμε να κανουμε κάτι πιο σοβαρό μαζί. Δουλεύουμε και οι 2 και θα μπορούσαμε να συντηρήσουμε μαζί ένα σπιτι. Μόνη μου δε θα μπορούσα, οκ. Κάθε φορά που του το λέω κάνει την πάπια σε σημείο να αρχίσω να σκέφτομαι ότι μάλλον δε θέλει. Είναι καλομάθημενος από το σπίτι του κ γενικά δεν έχει μείνει ποτέ μόνος. Τι κάνω?