ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπήρξαμε συμμαθητές και φίλοι από το σχολείο και από τότε μας συνέδεε κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερο. Έτσι απλά, κάτι το ανεξήγητο υπήρχε. Είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και ήξερα ότι δεν είναι μόνο σε φιλικό επίπεδο. Πολλές κοινές μνήμες... το πρώτο μου μπλουζ, ο διπλανός μου στο θρανίο, τα καθημερινά τηλέφωνα, τα παιχνίδια στην άμμο τα καλοκαίρια, οι φωτογραφίες μας, τα συνθηματικά μας πάνω στα σχολικά βιβλία.. Ακόμα τα κοιτάω και χαμογελάω! Μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο, δεν εκδηλώθηκε κανένας από τους δυο μας. Εγώ ούτως ή άλλως ήμουν αρκετά κλειστός χαρακτήρας και κατά γενική ομολογία απρόσιτη. Δεν το αντιλαμβανόμουν τότε όμως. Όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο σε διαφορετικές πόλεις, είχαμε επικοινωνία για κάποιο διάστημα μέσω sms και εκμυστηρευτήκαμε ότι αγαπάει ο ένας τον άλλο πολύ.Χωρίς να πούμε τίποτα παραπάνω. Αυτό το συναίσθημα, ήξερα ότι με γέμιζε πολύ... μπροστά μας όμως υπήρχε μια νέα ζωή, τόσο για εμένα, όσο και για εκείνον. Δεν ήθελα να πειραματιστώ, δεν ήθελα η απειρία μας να μας "στοιχίσει" τελικά αυτή τη σχέση ζωής. Αφήσαμε ο ένας στον άλλο στον δρόμο του έχοντας τη σιγουριά ότι η ζωή θα διασταυρώσει ξανά τους δρόμους μας. Αρκετό καιρό αργότερα και τυχαία έμαθα από κοινή μας καθηγήτρια όταν συζητούσαμε για εκείνον ότι "εκεί κρύβεται μια πολύ πικρή ιστορία". Και εννοούσε σε σχέση με εμένα, αλλά δεν μπορούσε να μου δώσει πληροφορίες. Αναρωτήθηκα: γιατί γνωρίζει εκείνη και όχι εγώ? Για πρώτη φορά ένιωσα θυμό και για τους δυο μας που δεν βρήκαμε ποτέ το θάρρος να συζητήσουμε πιο ανοιχτά... Πέρασαν αρκετά χρόνια, χαθήκαμε εντελώς, κάναμε και οι δυο μας σχέσεις με άλλους ανθρώπους,αλλά πάντα ήταν παρών στη σκέψη μου και κυρίως στα όνειρά μου...Μάθαινα από κοινούς φίλους ότι πάντα ρωτούσε τι κάνω. Το ίδιο κι εγώ φυσικά, ποτέ δεν έχανα ευκαιρία να ρωτήσω τι κάνει. Η σχολική παρέα μας ξαναβρέθηκε κάπου στο τέλος των φοιτητικών μας χρόνων, οπότε μοιραία ξαναβρεθήκαμε κι εμείς... αγνοούσαμε όμως -και κυρίως εγώ-, ότι αυτή ήταν η ευκαιρία που περιμέναμε και οι δύο. Η χαρά ήταν απίστευτη, είχαμε ξαναβρεθεί! Και όλοι το έβλεπαν αυτό ! Κανονίσαμε μιας και οι σπουδές μας τελείωναν και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσε ο καθένας για τη φοιτητούπολή του, να ταξιδέψει ή ο ένας ή ο άλλος για να ξαναβρεθούμε. Τελικά κανονίστηκε γρήγορα να πάμε όλη η παρέα ταξίδι σε εκείνον. Και τότε ήταν η πρώτη φορά που εκδηλώθηκε, χωρίς λόγια, με πράξεις. Εγώ όμως δεν ανταποκρίθηκα. Και το γιατί δεν το ξέρω. Κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι χωρίς να συμβεί τίποτα. Την ίδια περίοδο ζούσα μια δύσκολη οικογενειακή κατάσταση, την οποία γνώριζαν ελάχιστοι. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο λόγος που αντέδρασα έτσι σκληρά, δεν ξέρω αν περίμενα μια πιο τρυφερή προσέγγιση και ειδικά λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης, δεν ξέρω αν περίμενα να μιλήσουμε πρώτα για όλα όσα δεν είχαμε μιλήσει τόσα χρόνια...Άδικο για εκείνον, γιατί δεν γνώριζε το παραμικρό για το μεγάλο ζόρι που ζούσα εκείνη την περίοδο και μου στερούσε τη χαρά... Όπως και να έχει αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία... Αμέσως μετά γνώρισε την κοπέλα με την οποία είναι ακόμα μαζί. Τον συνάντησα τυχαία ένα χρόνο πριν μαζί της. Είναι αξιόλογη κοπέλα, χάρηκα πολύ γι΄αυτόν. Καθώς λέγαμε τα νέα μας εν τάχει, του είπα ότι μια πολύ καλή κοινή μας φίλη έγινε μαμά...Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα υγρά μάτια του εκείνη τη στιγμή...Με κοίταζε με γλύκα και πίκρα μαζί, το ίδιο κι εγώ...Και ενώ η παύση διήρκεσε κάμποσο, στιγμιαία ένιωσα ξανά την ίδια σιγουριά, ότι η ζωή θα διασταυρώσει ξανά τους δρόμους μας... Συγνώμη που δεν σου μίλησα τότε, μακάρι να μπορούσα να τα αλλάξω όλα τώρα, πολύ άδικο όμως για εσένα για ακόμα μια φορά...Ακόμη σε συναντώ στα όνειρά μου, Σε αγαπάω.