ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μια εφήμερη περιπέτεια με μια υπέροχη κοπέλα. Πλέον δεν είμαι μαζί της. Είχαμε κάτι που ήταν τόσο σύντομο που δεν μπορεί καν να ειπωθεί ως εφήμερο. Κάποιες συναντήσεις που περάσαμε υπέροχα μαζί, κάτι βράδια που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ, μου σκάνε ακόμα εικόνες από όταν ήμουν στην αγκαλιά της, ήταν όλα τόσο όμορφα, τόσο ζωογόνα. Τι ώρες ήταν εκείνες, τι στιγμές που ήταν πηχτό σκοτάδι όταν ξεκινούσαμε να αγγιζόμαστε, ξημέρωνε και παραμέναμε αγκαλιασμένοι. Στον παράδεισο μάλλον βρισκόμουν, δεν εξηγείται αλλιώς. Βγαίναμε μαζί, τρώγαμε, πίναμε, περπατούσαμε, είχαμε καθίσει Χριστέ μου σ' εκείνο το παγκάκι τα ξημερώματα και χανόμουν στα μάτια της που κοιταζόμασταν βαθιά. Πίναμε ο ένας απ' το ποτήρι της άλλης. Κι ώρες ολόκληρες στο τηλέφωνο μιλούσαμε. Χαιρόμουν όταν κάθε επόμενη μέρα ερχόταν η στιγμή να της τηλεφωνήσω. Κάποιες φορές μου τηλεφωνούσε κι εκείνη, αργά το βράδυ ή απόγευμα όταν έπεφτε ο ήλιος. Τώρα πια την βλέπω συχνά στο μέρος που γνωριστήκαμε. Δεν μιλάμε. Δεν τσακωθήκαμε, αυτό είναι το θέμα. Έτσι είναι ολόκληρη η ζωή μου, αυτό συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους που χάνω επαφή. Αν εξαιρεθούν κάποιοι φίλοι που έφυγαν γι' αλλού και χαθήκαμε, με τους υπόλοιπους ανθρώπους δεν είναι ότι τσακώθηκα, απλά απομακρύνθηκαν. Με την συγκεκριμένη επίσης δεν τσακώθηκα. Απλά δεν ένιωθε τόσο ερωτευμένη μαζί μου όσο εγώ μαζί της. Περνάγαμε ωραία αλλά μέχρι εκεί. Είχαμε βέβαια κάποιες λεκτικές εντάσεις και τέτοια, όχι βρισίδια, δεν είναι του τύπου μου, αλλά εκείνη ήταν τη μια μέρα χαρούμενη, την επόμενη θλιμμένη και πάει λέγοντας. Είχε πολλές συναισθηματικές μεταπτώσεις η διάθεσή της και γενικά είναι έτσι με όλους τους ανθρώπους του κύκλου της. Γενικά είχε περάσει διάφορα στη ζωή της, ζούσε υπό ειδικές συνθήκες μέχρι πριν κάποια χρόνια, γενικά μου έχει εξομολογηθεί πολλά πράγματα για την κατάστασή της. Και δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν, το μόνο που θέλει είναι να γυρνάει και να ζει μόνη. Χωρίς κανέναν. Καλά δεν είναι ότι της παρουσιάστηκα εγώ ως ο τέλειος, ούτε της έκανα love bombing, απλά της είχα εκφράσει και λεκτικά και έμπρακτα την επιθυμία μου να είμαστε μαζί. Ήθελα να υπάρχει στη ζωή μου. Νοιαζόμουν έμπρακτα όταν αρρώστησε, όταν κρύωσε την φρόντιζα. Ήθελα να είμαστε μαζί. Εκείνη τίποτα. Με κανέναν δεν ήθελε τίποτα. Μόνο εφήμερα πράγματα. Χωρίσαμε κάπως απότομα μετά από μια έξοδο. Ούτε ξανατηλεφωνηθήκαμε ούτε τίποτα. Πληγώθηκα. Πλέον την βλέπω συχνά στο μέρος που γνωριστήκαμε, την αποφεύγω, απομακρύνομαι, ούτε εκείνη έρχεται να μου μιλήσει όπως έκανε παλιά που ερχόταν με θέρμη προς το μέρος μου ή που μου έκανε από μακριά σήμα με το χέρι της ότι ''έι, εδώ είμαι, έλα'' κι εγώ της έλεγα ''έρχομαι, ναι, σε είδα''. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα πουν ότι έχει δικαίωμα να μη θέλει κανέναν στη ζωή της, ούτε εμένα, ούτε κανέναν ή να μη θέλει εμένα και να θέλει άλλον. Συμφωνώ σε αυτό. Ας κάνει ό,τι θέλει. Φυσικά και δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν άνθρωπο να μας θέλει στη ζωή του. Τι κάνω όμως εγώ που ήταν η πρώτη κοπέλα που ήρθαμε κοντά κι έδειξε κάποιο ενδιαφέρον -έστω κι εφήμερο- μετά από πολλά χρόνια στη ζωή μου; Μετά από περίπου μια δωδεκαετία χωρίς τίποτα στη ζωή μου; Που γενικά στη ζωή μου δεν είχα ποτέ τίποτα όσον αφορά τον έρωτα; Μόνο σπασμένες εφήμερες επικοινωνίες; Αδυνατεί κανείς να καταλάβει αυτό που λέω, το ξέρω. Πολλοί θα πουν ότι εντάξει, όλα μέσα στη ζωή είναι, αν δε μας θέλει ένας άνθρωπος, μας θέλει ένας άλλος. Προχωράμε στον επόμενο έρωτα, στην επόμενη γνωριμία. Εμένα όμως δεν με ήθελαν ποτέ. Δεν είμαι όπως οι άλλοι και οι άλλες που στενοχωριούνται που χωρίσανε αλλά έχουν άλλους έρωτες στη ζωή τους ή δυνατότητα γνωριμίας κι εκδήλωσης ενδιαφέροντος από άλλους. Εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι. Ούτε στην εφηβεία μου ούτε στα φοιτητικά μου χρόνια ούτε φυσικά τώρα που μεγάλωσα κι είμαι πλέον μεσήλικας κι όλα πλέον δυσκολεύουν και οι γνωριμίες είναι ανύπαρκτες. Βγήκα απλώς πριν κάποιο καιρό από το καβούκι μου, έδειξα ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη κοπέλα, εκείνη επιθύμησε κάτι εφήμερο και τέλος, πίσω στην ερημιά μου. Εκείνη την θέλουν κι άλλοι, απλά αυτή δεν ενδιαφέρεται για κάτι μόνιμο. Είχε παλιά μια σύντομη σχέση στη ζωή της με κάποιον που δεν της άρεσε, ήταν ιδιαίτερος τύπος αυτός τέλος πάντων και κατάλαβε πως έκανε λάθος που τα έφτιαξε μαζί του κι εξαφανίστηκε από τη ζωή του αλλά παραμένει θελκτική. Είναι επιθυμητή από τους άλλους. Την θέλουν, έχει λίγους φίλους, έναν μικρό κύκλο, έχει θαυμαστές που την θέλουν. Εγώ τίποτα και κανέναν και καμία. Και πληγώνομαι και αισθάνομαι σπασμένος κομμάτια που πλέον την συναντώ συχνά-πυκνά στο μέρος που γνωριστήκαμε και δεν μιλάμε και δεν πλησιαζόμαστε. Τόση ερημιά στη ζωή μου αβάσταχτη. Τόσα χρόνια στο τίποτα. Υ.Γ: Την είδα πάλι πριν λίγες ώρες. Και πόνεσα. Κι έβαλα κι άκουσα το υπέροχο τραγούδι ''πάρτυ με παλιούς σου εραστές'' του Μαχαιρίτσα. Δεν νιώθω μόνος. Είμαι μόνος. Ζω μόνος. Κι αυτό πονάει πολύ.