ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως ο οικονομικός παράγοντας είναι εξαιρετικά σημαντικός στη ζωή μας,μας αρέσει δε μας αρέσει.Ειναι λογικό να επηρεάζεται η διάθεσή σου,όταν τα οικονομικά δεν είναι καλά.
Μια ακόμα πικρή αλήθεια,είναι πως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στη χώρα μας και δεν προβλέπεται ανάκαμψη για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι για να μην προσπαθείς για κάτι καλύτερο.Υπαρχουν λύσεις,απλά στην αρχή θα πρέπει να ζοριστεις λίγο.Αν πχ,οι γονείς σου δεν σε βάζουν να μετέχεις στα έξοδα του σπιτιού,μπορείς για κάποιους μήνες να αποταμιεύεις τον μισθό σου,να μαζέψεις ένα μικρό κεφάλαιο ώστε να μπορέσεις να κάνεις ένα ξεκίνημα.Προσωπικα υποστηρίζω την εύρεση δεύτερης εργασιας,,είπαμε θα ζοριστεις λίγο προκειμένου να ανακάμψεις οικονομικά.
Μια λύση πάρα πολύ διαδεδομένη,σε χώρες του εξωτερικού που τώρα αρχίζει και βρίσκει έδαφος και στην Ελλάδα είναι η ενοικίαση δωματίου σε σπίτι,με ενοίκιο 50 ευρώ το μήνα και συμμετοχη στα έξοδα του σπιτιού που όμως μοιράζονται άρα δεν μιλάμε για κάνα τρελό πόσο.Ψαξε σε ανάλογα site,έχει πάρει το μάτι μου τέτοιες αγγελίες.Φυσικα δεν είναι κάτι ιδανικό,όμως είναι μια καλή αρχή προκειμένου να απογαλακτιστεις από την οικογένεια σου.Και αν βρεις δεύτερη δουλειά,ουσιαστικά θα λείπεις όλη μέρα,θα πηγαίνεις μόνο για έναν ύπνο,και όλα τα λεφτά θα σου μένουν στην άκρη ώστε μελλοντικά να κάνεις κάτι καλύτερο.Δυστυχως αν δεν έχεις οικογενειακή περιουσία,δεν βλέπω άλλη λύση.
Να θυμάσαι πως η αδράνεια και η ηττοπάθεια είναι ο,τι χειρότερο,και κυρίως πως οι γονείς σου δεν θα ζουν για πάντα.

Είμαι στα 29 μου και βιώνω την ίδια κατάσταση μαζί σου, με την διαφορά ότι εγώ μένω με την μητέρα μου (δεν έχω αδέρφια και ο πατέρας μου δεν ζει). Σε καταλαβαινω απολύτως και σχετικά με την τελευταία πρόταση με την οποία κλείνεις την εξομολόγησή σου, συμφωνώ 100%. Βαρέθηκα αυτές τις ψευτοκαθωσπρέπει συμβουλές τύπου "άμα η ζωή σου δεν είναι όπως την θέλεις δεν φταίνε οι άλλοι αλλά εσύ και μόνο εσύ". Τις λένε άτομα που δεν ξέρω, είναι λες και μένουν όχι απλά σε άλλη χώρα αλλά σε άλλον πλανήτη. Τελευταία 20 χρόνια περάσαμε τόσα πολλά, οικονομική κρίση (που ακόμα συνεχίζεται και ας λένε κλασικά πως ανέβηκαν οι μισθοί και όλα αυτά, χωρίς να το βλέπουν συγκριτικά με το πόσο ανέβηκαν οι τιμές στα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ) , και πόσα άλλα, απορώ πραγματικά αν νομίζουν πως κατηγορόντας εσένα ή εμένα ή τον οποιονδήποτε, αυτός/η θα σηκωθεί την επόμενη μέρα, θα κάνει μπάνιο, θα ξυριστεί (ή θα βαφεί άμα είναι γυναίκα) , θα φορέσει τα καλύτερά του/της ρούχα, θα πάρει τους δρόμους και μέσα σε μερικές ώρες θα βρει εργασία σε κάποια πολυεθνική εταιρία που να του δίνει 2000€ τον μήνα καθαρά. Σοβαρά τώρα; Η μισή Ελλάδα την βγάζει με μισθούς 500 με 800€, ποιοι πιστεύουν πως φταίμε εμείς; Μόνο το ενοίκιο είναι όσα ανάφερες (αν και είναι σχετικό ανάλογα την περιοχή, μπορεί να είναι και 500 ευρώ τον μήνα και πάλι να είναι γκαρσονιέρα απλά σε καλύτερη περιοχή) , βάλε ρεύμα, νερό, φαγητό και κοινόχρηστα ή τους πιο βασικούς λογαριασμούς π.χ. εισιτήρια/κάρτα για τα ΜΜΜ, πληρωμή τηλεφωνικών υπηρεσιών (σταθερό, κινητό, ίντερνετ) και ήδη είσαι οριακά με τα 600, μην πω ότι έχεις και έλλειμα. Όσους ξέρω στις ηλικίες μας, όλοι κάνουν 2 δουλειές και η ζωή τους είναι κυριολεκτικά ύπνος/ξεκούραση-δουλειά-φαγητό-δεύτερη δουλειά-σπίτι. Θέλουν να έχουμε και προσωπική ζωή από πάνω και γκρινιάζουν, ποιοι; Αυτοί που στα '80s και τα '90s ξόδευαν σε ένα ΣΚ στα μπουζούκια όσα ξοδεύουμε εμείς σε ένα μήνα απλά επιβιώνοντας. Για τις προηγούμενες γενιές που μας έφεραν σε αυτό το χάλι ούτε λόγο δεν κάνουν αλλά βέβαια, για όλα εμείς φταίμε, οι "αποβλακωμένοι millenials και Gen Z που είμαστε με τα κινητά μας όλη μέρα". Μην ασχολείσαι μαζί τους, δεν έχει νόημα, δεν κάνουν καν αυτοκριτική οπότε και δεν μπορει να γεφυρωθεί το χάσμα γενεών μεταξύ σας. Απλά υπομονή. Ή θα γνωρίσεις κάποιον/α και θα φύγεις από το πατρικό σου και θα συγκατοικήσεις μαζί του/της (ψάξε στο φβ υπάρχουν πολλές ομάδες τύπου "βρες συγκάτοικο") οπότε και θα μοιράζεστε διά δύο τα έξοδα του σπιτιού και λογαριασμούς, ή θα φύγεις (αναγκαστικά) για κάποια χώρα του εξωτερικού (αφού εδώ δεν είναι βιώσιμη η ζωή και απλά επιβιώνουμε) ή θα γνωρίσεις κάποιον/α που θα ενώσετε τις ζωές σας διά γάμου (είτε θρησκευτικό είτε πολιτικό, για τα τυπικά) και θα ζήσετε μαζί. Αυτές είναι οι 3 πιο πιθανές επιλογές. Εγώ προσπαθώ για την 1η (συγκάτοικο) επειδή θέλω να φύγω από εδώ και το να περιμένω γενικά και αόριστα πότε θα γνωρίσω κάποια και πότε θα φτάσουμε να παντρευτούμε, απλά δεν γίνεται, αυτό απαιτεί και χρόνο και χρήματα και δεν σου εγγυάται τίποτα πως θα πετύχει στην πορεία, όπως το είχες σκεφτεί εξ αρχής. Θα έλεγα ως 4η εναλλακτική να βρεις και 2η δουλειά αλλά δεν είναι παρά λύση απελπισίας αυτή, δηλαδή 8ωρο και ίσα ίσα να βγαίνουν τα χρήματα και μετά άλλες 8 ώρες (ή έστω 4ωρο με ημιαπασχόληση) ε οκ, και 1000€ τον μήνα να βγάζεις, δεν θα τα χαίρεσαι, δεν θα τα απολαμβάνεις αυτά τα χρήματα. Εκτός αν θέλεις απλά να αποταμιέυεις μέχρι να μαζέψεις ένα χ ποσό και να φύγεις για το εξωτερικό. Με τους γονείς σου μην χαλιέσαι άδικα, σε άλλη Ελλάδα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, κατανόηση μηδέν. Αν στο παίζουν ψυχολόγοι και life coach, πες τους "ευχαριστώ που ενδιαφέρεστε για εμένα και την προσωπική μου ζωή αλλά δεν σας πέφτει λόγος, επειδή μένω στο σπίτι μαζί με εσάς αυτό δεν σημαίνει πως θα δίνω λογαριασμό για ό,τι κάνω". Πολλές φορές οι γονείς ξεχνούν πως το παιδί τους έχει μεγαλώσει και του μιλάνε σαν να είναι ακόμα ανήλικο και όχι με τον σεβασμό που αναλογεί σε ενήλικο άνθρωπο (όχι ότι δεν πρέπει να μιλάς με σεβασμό στα παιδιά, ελπίζω να κατάλαβες πως το λέω, σε βλέπουν πάντα ως ανώριμο που ακόμα χρειάζεται τις συμβουλές και την καθοδήγησή τους λες και δεν ξέρεις από μόνη σου στα 32 σου τι να κάνεις). Καλή υπομονή, δύναμη και κουράγιο εύχομαι και κράτα μας ενήμερους για τυχόν εξελίξεις, θα χαρώ να διαβάσω για κάποια σου πρόοδο!

Να βρεις κάτι που σε ευχαριστεί και να ασχολείσαι με αυτό ώστε να ξεφεύγει το μυαλό σου από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και πίεση.
Επίσης να χαίρεσαι που κρατάς όλο τον μισθό σου για πάρτη σου κι έχεις τους γονείς σου και τη δυνατότητα να μένεις μαζί τους.
Ναι, πολύ λίγος μισθός, το ξέρω αλλά τουλάχιστον να σκέφτεσαι θετικά όσον αφορά το γεγονός πως δεν είσαι μόνη κι έρημη να επωμίζεσαι όλα τα έξοδα στην πλάτη σου.
Κάτι είναι κι αυτό, έστω ένα ελάχιστο θετικό στοιχείο.

Η όλη κατάσταση σε έχει επηρεάσει και έχεις πέσει στην κατάθλιψη.
Και αφού συμβαίνει αυτό, δικαιολογημένο το να μη θέλεις να ασχοληθείς με τίποτα ούτε καν να βγεις έξω να γνωρίσεις κόσμο.
Όσο για τον πατέρα σου, εντάξει · όταν είσαι εσύ 32 δεν τον λες και μικρό ώστε να θέλει κάποιο εγγόνι... και πάλι όμως, πιστεύω πως στα λένε όλα αυτά ώστε να δράσεις και να κάνεις κάτι · να κουνηθείς από τη θέση σου.
Δεν φταις εσύ και είσαι δικαιολογημένη · αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι και σωστή.
Προσπάθησε να σκεφτείς το εξής : είναι πάρα πολλοί που βρίσκονται στη δική σου θέση και που μένουν με τους γονείς ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες επειδή γενικά η κατάσταση είναι χάλια... σίγουρα όμως, υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά τους που δεν έχουν παραιτηθεί από όλα · και φιλίες έχουν και τις εξόδους τους κάνουν.
Το να καθόμαστε μέσα στους τέσσερις τοίχους και να μιζεριάζουμε είναι φαύλος κύκλος, το πρόβλημα θα χειροτερέψει.
"Τρώγοντας έρχεται η όρεξη" · ξανάρχισε να βγαίνεις και βάλε πάλι στη σκέψη σου την ερωτική σχέση που την έχεις εκτοπίσει.