ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά, διαβάζω τις ιστορίες όλων σας εδώ, μαζί και τις δικές μου και καταλαβαίνω πόσο πολύ διαφορετικές και ιδιες ζωές ζούμε όλοι. Φαινομενικά, δεν έχω τίποτα κοινό με την άλλη που την δέρνει ο σύντροφος της, ούτε με τον άλλον που θέλει να παραιτηθεί από τη δουλειά και δεν ξέρει πως. Σιγουρα όχι και με εκείνη που προσπαθεί να κάνει παιδί, αλλά δε μπορεί. Πόσο μάλλον με τον άλλον που φοβάται να κάνει coming out. Αλλά ρε παιδιά ξέρετε τι... Σχολιάζω καμία φορά στις ιστορίες, προσπαθώντας να βρω τις κοινές μου γραμμές με αυτό που διαβάζω, όσο διαφορετικό και αν είναι. Ξέρετε γιατί; Γιατι καταλαβαίνω πόσο πολύ ανάγκη έχουμε για αγάπη. Αυτό είναι το κοινό μας. Όλοι. Ανεξαιρετως. Και ο "κακός" της ιστορίας ακόμα. Δεν πήρε ποτέ αγάπη. Και ξέρετε, αυτή η συνειδητοποίηση βοηθά πολύ, όχι για να δεχτούμε τις πράξεις του, αλλά για να κατανοήσουμε αυτό που μας συμβαίνει, για να το απομυθοποιησουμε, για να το ξόρκισουμε, για να μιλήσουμε για αυτό. Και απλά σκεφτόμουν ότι αν όλοι νιωθαμε ότι μας αγαπούν, δεν θα είχαμε τόσα ψυχολογικά ρε γαμωτο και ούτε θα ήταν όλα βουνό. Είμαστε τόσο ίδιοι κατά βάθος, που τίποτα από αυτά που γράφετε δεν μου μοιάζει ξένο. Ήθελα απλά να σας πω ότι στην πραγματικότητα κάνεις δεν ειναι αποκομμένος από τους άλλους και δεν το λεω εκ τους ασφαλούς. Εντάξει, όσο cheesy και χιπικο και αν ακούγεται,σας κάνω μια αγκαλιά όλους. Εγώ, που δεν θέλω να βλέπω άνθρωπο. Να αγαπάτε. Μoon child.