ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλέον έρχεται σιγά σιγά η συνειδητοποίηση της απουσίας σου. Τη θέση της άρνησης να δεχτώ ότι δεν με θέλεις κατέλαβε η οδυνηρή συνειδητοποίηση πως δε θα 'μαστε πια ξανά μαζί. Έχουν περάσει τόσες μέρες και μου λείπει τόσο πολύ που μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο λέγαμε μια καληνύχτα και τελείωνε τόσο όμορφα η μέρα. Πλέον το τηλέφωνο δε χτυπάει. Στην αρχή ήσουν φοβισμένη αλλά τώρα προφανώς κατάλαβες ότι και χωρίς εμένα καλά περνάς. Αφού εσύ με χώρισες. Είναι οδυνηρό να δεχτώ ότι πλέον δε θα νοιάζεσαι έτσι για μένα. Δε θα με παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα, δε θα σου λείπω, δε θα επιδιώκεις αυθόρμητα να με δεις, να πηγαίνουμε σινεμά, καφέ, βόλτες με το αμάξι. Είμαι αγόρι και έχω κουραστεί από όλα αυτά. Από τα 20 μου αμέτρητες κοπέλες, κάποιες σχέσεις, όλα αυτά χάθηκαν στην άβυσσο του χρόνου. Πότε θα βρεθεί επιτέλους κάτι ουσιαστικό, κάτι τόσο αληθινό κι όμορφο σαν αυτό που είχα μαζί σου; Πόσα ακόμα ραντεβού; Κάθε φορά που βγαίνω ραντεβού νιώθω σαν ένας ηθοποιός σε ένα πολυπαιγμένο έργο. Ξέρω όλη την ιστορία. Πως θα εξελιχτεί, τι θα μου προκαλέσει, τι προσδοκίες θα αφήσει. Οι προσδοκίες... Αυτές φταίνε για όλα. Σαν κι αυτές που μου καλλιεργήθηκαν μαζί σου. Και ήταν και δικιά σου ευθύνη που τις τροφοδότησες. Δε βάζω όνομα αλλά μια φωτογραφία που έχω ξαναβάλει. Του κόμη Βαλμόντ από το Επικίνδυνες Σχέσεις.